Του Κώστα Μαρούντα

Τα "παιχνίδια σωτηρίας", αυτά δηλαδή στα οποία αναμετριώνται κατά μέτωπο οι δύο ομάδες που η μια θα σωθεί εις βάρος της άλλης, είναι από τα σημαντικότερα ενός πρωταθλήματος. Ειδικά, όταν έχουν προγραμματιστεί να λάβουν χώρα στις τελευταίες αγωνιστικές. Δεν έχουν τα "λούσα" της ανόδου ή ενός τίτλου, αλλά δεν υστερούν καθόλου σε σημασία και συνοδευτικούς χαρακτηρισμούς. Και μπορεί το άγχος να κυριεύει τους άμεσα ενδιαφερόμενους, κάτι που σε σημαντικό βαθμό αλλοιώνει και τη συμπεριφορά τους, είναι όμως για όλους τους υπόλοιπους "και το αλάτι, και το πιπέρι" μαζί... Αρκεί, βέβαια, να μπορούμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, όχι για την αναζήτηση ελαφρυντικών κάθε λογής, αλλά για να αποφεύγουμε όψιμα "σταυρώματα"...

Ο τέταρτος όμιλος της φετινής Γ΄Εθνικής είχε "στιγματίσει" δύο αγώνες καιρό πριν τη διεξαγωγή τους. Ο ένας είναι το ΟΦΗ-Φωστήρας, που πια μετά και τα αποτελέσματα της 28ης αγωνιστικής θα κρίνει την άνοδο, οτιδήποτε και αν γίνει στην αγωνιστική που μεσολαβεί πριν τη "μάχη της Κρήτης". Ο άλλος αγώνας ήταν η "μάχη του Ζηρινείου", ανάμεσα στην Κηφισιά και τον Αστέρα Βάρης. Tην Κυριακή που μας πέρασε, λοιπόν, η κλεψύδρα ολοκλήρωσε το "χρονοδιάγραμμα" της και οι δύο ομάδες τέθηκαν η μία απέναντι στην άλλη. Εκεί που τα ψέμματα τελειώνουν, εκεί που έχεις απέναντι σου το μοναδικό ανταγωνιστή και είσαι εξολοκλήρου "υπεύθυνος για τις πράξεις σου". Τον αντιμετωπίζεις, τον νικάς (αν μπορείς...), βελτιώνεις τα αριθμητικά δεδομένα υπέρ σου, και αποκτάς ψυχολογικό προβάδισμα για τα εναπομείναντα δρώμενα. Αν η Κηφισιά επικρατούσε έδινε -επί της ουσίας- τέλος, ευτυχές..., στην πρωτόγνωρη για την ίδια διαδικασία του να παλεύει να αποφύγει τον υποβιβασμό στην Ά ΕΠΣΑ. Αν νικούσε ο Αστέρας Βάρης έπαιρνε την ισοβαθμία και μετέφερε για πρώτη φορά τα πάντα στα "πόδια των ποδοσφαιριστών" του.

Τελικά, η "μπίλια έκατσε στην ισοπαλία". Γίναμε πλουσιότεροι σε συμπεράσματα; Προφανώς. Η Κηφισιά δεν τελείωσε την υπόθεση, αλλά έχει σημαντικότατο προβάδισμα. Εδραιωμένο πλέον... Σημαίνει κάτι αυτό; Και ναι, και όχι. Γιατί, έτσι όπως διαμορφώθηκαν τα βαθμολογικά δεδομένα δύο ενενηντάλεπτα πριν το τέλος, κάθε αγώνας της αποκτάει έξτρα ενδιαφέρον. Μόνο που είναι διαφορετικός. Και η Κηφισιά θα κριθεί σε κάθε έναν από αυτούς για την ικανότητα της ή μη να ανταπεξέλθει στα συγκεκριμένα δεδομένα που θα βρει μπροστά της. Γιατί, η ομάδα των Βορείων Προαστίων από τη στιγμή που την ανέλαβε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος έχει δείξει ένα αρκετό πια (σε ποσότητα) δείγμα για να μπορούμε να προβούμε σε εκτιμήσεις (και όχι σε προβλέψεις). Η ομάδα προσπαθεί να βγάλει τον καλύτερο της εαυτό, παρά το άγχος. Να αμυνθεί σε κάθε φάση με σθένος και μπροστά να πετύχει κάτι καλό. Όμως, υπάρχουν αγώνες -όπως π.χ. αυτός με τον Ιωνικό στα μέσα Μαρτίου, αλλά και το εντός έδρας 2-2 με τον Ηλυσιακό- που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως υπάρχουν τρόποι να διασπάσεις την άμυνα της. Σε άλλα ματς -όπως το σχετικά πρόσφατο στο Ζηρίνειο με τον πρωτοπόρο Φωστήρα- αυτό αποδεικνύεται "ευσεβής πόθος" για τους αντιπάλους...

Άρα; Δυο ματς έμειναν και θεωρείται "τσιμενταρισμένη βεβαιότητα" η απόπειρα να βγάλει η ομάδα το καλύτερο που μπορεί στα ανασταλτικά της καθήκοντα. Όσο για την επιθετική γραμμή; Το συζητάγανε κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης με τον Αστέρα και ορισμένοι φίλοι της Κηφισιάς: πέρα από την προφανή έλλειψη της αποτελεσματικότητας του Βέρμπη, υπάρχει και προβληματισμός για τη δημιουργική ικανότητα στο σύνολο της. Φαίνεται να στηρίζεται περισσότερο σε ατομικές εμπνεύσεις παρά σε στρωτό και παγιωμένα αυτοματοποιημένο τρόπο διάσπασης. Αλλά, εδώ που φτάσαμε, γνωρίζουμε πολύ καλά πως σε τέτοιες καταληκτικές αγωνιστικές επικρατούν κυρίως οι ατομικές ενέργειες. Γιατί και τα πόδια είναι βαριά και οι αντίπαλοι -αν δεν είναι αδιάφοροι- προσπαθούν παραπάνω από το κανονικό. Ειδικά, όταν απέναντι σου είναι ο Αστέρας Βάρης, ο άμεσος διώκτης σου. Μια ομάδα που είχε μια τεράστια ευκαιρία να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, αλλά δεν τα κατάφερε παρότι προσπάθησε με το γνωστό της τρόπο (της έξυπνης αξιοποίησης των όποιων ευκαιριών της παρουσιάζονται...). Δίνει εδώ και καιρό μια μάχη με όλα τα διαθέσιμα μέσα (λογικό και αναμενόμενο...), αλλά προς το παρόν παραμένει πίσω και σε δυσχερή θέση. Ο χρόνος τελειώνει και τα περιθώρια στένεψαν επικίνδυνα μετά το 0-0 της Κυριακής...

ΥΓ. Για τα όσα έγιναν στο ημίχρονο θα πούμε μονάχα δύο πράγματα. Αφενός σε κανέναν ουδέτερο δεν αρέσουν αυτά, από την άλλη -χωρίς να δικαιολογούνται- είναι ερμηνεύσιμα σε αγώνες που διακυβεύονται σημαντικοί αγωνιστικοί στόχοι. Ας προσπαθούν, όσο γίνεται, όλοι να επικεντρώνονται στις αγωνιστικές υποχρεώσεις τους, γιατί κάποιες φορές όταν το πράγμα ξεφεύγει μπορεί να λειτουργήσει αυτοκαταστροφικά. Για παράδειγμα, άνετα θα μπορούσε ο αγώνας της Κυριακής να διακοπεί. Ας όψεται, όμως, η καταλυτική (και πέραν του δέοντος "πυροσβεστική") παρουσία του Διοικητή της τοπικής Αστυνομίας στο ημίχρονο μπροστά στους διαιτητές και τους παράγοντες των δύο ομάδων. Γενικώς, πάντως, όσο κατανοήσιμα και να είναι τα θυμικά που βγαίνουν σε ματς-"μια χρονιά", καλό είναι να προσπαθούν τα σωματεία να περιορίζονται οι επιδράσεις. Τρόποι υπάρχουν, αρκεί να είναι κάτι τέτοιο μέσα στις βασικές επιδιώξεις τους. Πρώτα και κύρια, για το ίδιο το δικό τους το συμφέρον... Γιατί, σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί μετά κάποιοι να "βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο" και άλλοι να "τρίβουν τα χέρια τους"...