Τα πρωταθλήματα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας βρίσκονται σε εξέλιξη και όλοι μαζί, ποδοσφαιριστές, προπονητές, διοικήσεις, ΕΠΣΜ και δημοσιογράφοι τρέχουμε για αυτό που αγαπάμε, την καψούρα μας, το ποδόσφαιρο.

Το απαισιόδοξο και αν θέλουμε να το πούμε διαφορετικά, το κακό στην φάση αυτή είναι πως κάθε Σαββατοκύριακο, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους «κακούς», αυτούς που θέλουν να βλάψουν τη καψούρα μας.

Οπαδική βία, λεκτική βία, ψυχολογική, με οποιοδήποτε τρόπο πάντως υπάρχει βία, δεν έχει μειωθεί, υπάρχει. Η προσπάθεια σπίλωσης κάποιων ανθρώπων, κάποιων νεαρών ποδοσφαιριστών και όχι μόνο που θέλουν να κάνουν τον κόσμο στα γήπεδα να χαμογελάει, καταστρέφεται από κάποιους ανεγκέφαλους που απλώς πάνε στους αγώνες για τα κάνουν π…α όλα!

Εμείς, τι κάνουμε για όλα αυτά; Τους αφήνουμε να καταστρέφουν όχι μόνο τα όνειρα τα δικά μας, αλλά και των παιδιών μας; Θα τους αφήσουμε ανεξέλεγκτους να κινούνται και να δημιουργούν θέματα;

Σεβασμός στους χρηματοδότες

Ο σεβασμός που πρέπει να υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους στον κόσμο έχει καταπατηθεί με κάθε τρόπο. Όχι φιλαράκι μου, δεν είναι παραγοντιλίκι, χωρίς να λέμε ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που μόνο τα λεφτά σκέφτονται στο ποδόσφαιρο.

Κάποιοι άνθρωποι αγαπάνε αυτό που κάνουν, το κάνουν με όλη τους την καρδιά και εμείς δεν τους στηρίζουμε. Γιατί ένας εργαζόμενος, ένας επιχειρηματίας να βάλει χρήματα σε έναν «άδειο» σχεδόν κουβά; Γιατί έτσι του κάπνισε; ΟΧΙ!

Γιατί πολύ απλά αγαπάει το ποδόσφαιρο, θέλει να βλέπει ποδοσφαιριστές να εκπληρώνουν τα όνειρά τους, γιατί θέλει να συσπειρώσει τον σύλλογο που εκπροσωπεί, να γίνουν όλοι μαζί μια παρέα και να περνούν κάθε Σαββατοκύριακο κάνοντας το καλαμπούρι τους και να ξεφεύγουν από αυτή την μίζερη καθημερινότητα που μόνο κακό μας κάνει.

Υγεία ποδοσφαιριστών

Κάθε αγωνιστική ημέρα, δυστυχώς έχουμε και σοβαρούς τραυματισμούς. Από την μία μπορεί να είναι ρήξη χιαστών, από την άλλη μπορεί να είναι κάποιο σχίσιμο το οποίο να χρειάζεται ράμματα. Δυστυχώς, αυτό είναι κατά γενική ομολογία ορθό, τα γήπεδα της Θεσσαλονίκης (όσα υπάρχουν, τα οποία είναι ελάχιστα) είναι σε κακή κατάσταση. Κάποια από αυτά, την αρμοδιότητα την έχουν οι Δήμοι, σε άλλη περίπτωση την έχει η Πολιτεία.

Εμένα προσωπικά, όπως και όλοι μας νομίζω, μας νοιάζει η υγεία των ποδοσφαιριστών, που αν δεν υπήρχαν αυτοί, εμείς δεν θα είχαμε λόγο ύπαρξης, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε κανείς!

Γι αυτό και πρέπει να τους στηρίζουμε, με κάθε τρόπο και κόστος.  ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ!

Διαιτησία

Ένα θέμα που πονάει, ένα θέμα που όποιος το αγγίζει μολύνεται. Η διαιτησία φέτος διανύει μια σχετικά (επαναλαμβάνω σχετικά) μια καλή χρονιά. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου όντως οι διαιτησίες δεν ήταν καλές.

Αυτό που μου αρέσει μέχρι στιγμής στη φετινή σεζόν είναι ότι πολλοί διαιτητές ζητούν συγνώμη για τα λάθη τους. Νομίζω έχουν αντιληφθεί και οι ίδιοι ότι για να αγαπηθούν, θα πρέπει να είναι δίπλα σε όλους τους εμπλεκόμενους του ποδοσφαίρου.

Έχουμε αξιόλογους διαιτητές, δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα, τους ξέρουμε, άλλοι δεν τους ξέρουν και κάνουν τεράστιο λάθος στην Αθήνα και στην κάθε Αθήνα που δεν τους υπολογίζουν.

Συμπέρασμα

Αυτό που είναι ανάγκη για όλους μας, είναι το χαμόγελο, να δώσεις το δικαίωμα στον φίλαθλο, τον ποδοσφαιριστή, τον προπονητή, τον διοικητικό παράγοντα, τον κάθε έναν, να έρθει στο γήπεδο, να αγαπήσει το ποδόσφαιρο και να χαμογελάσει.

Χρειάζεται γενική συστράτευση για να φέρουμε τον κόσμο στα γήπεδα, τα οποία όσο περνά ο καιρός αδειάζουν. Στα επαγγελματικά γήπεδα είναι λογικό να αδειάζουν, λογικότατο, γιατί πολύ απλά δεν αποδίδονται ευθύνες σε αυτούς που το κατέστρεψαν.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο όμως, η καψούρα μας, έτσι θα το αφήσουμε; Χωρίς βοήθεια; Πρέπει να συσπειρωθούμε, να έρθει ο κόσμος ξανά στα γήπεδα και να καθόμαστε όλοι μαζί, να βλέπουμε την καψούρα μας, να κάνουμε τον χουλιαμά μας και να γουστάρουμε. Ας κάνουμε τον κόσμο να χαμογελάσει, να ξεφύγει από την μίζερη καθημερινότητα!