Ξημερώνει Δευτέρα 17/7/2017…. Για άλλους τυχερά τα εφτάρια και για κάποιους άλλους δυστυχώς ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε τούτη την ζωή.
Κακιά ώρα… άτυχη στιγμή …όπως και να την πεις αυτό που συνέβη χθες το βράδυ στην Ευκαρπία και στον Δημήτρη Τοτολίδη είναι πραγματικά άδικο.
Ένα τόσο νέο παιδί στα 28 του χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή επάνω στο πλαστικό χορτάρι των γηπέδων ιδιοκτησίας του κ.Αργυρόπουλου παίζοντας με τους φίλους του ποδόσφαιρο!
Η λέξη θάνατος από μόνη της συγκλονίζει και σπαράζει την καρδιά κάθε ανθρώπου, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούμε να δούμε τον χαμό αυτού του παιδιού ως κάτι απλό…
Βρέθηκα στο νοσοκομείο Παπανικολάου και ήταν η πιο δύσκολη στιγμή για την οικογένεια του νεαρού , τους φίλους του αλλά και όλους εμάς που ήμασταν εκεί για άλλους λόγους.
Λίγη ώρα νωρίτερα πάλι πρώτος είχα πληροφορηθεί το συμβάν και δυστυχώς ο άχαρος ρόλος με ανάγκασε να αρθρογραφήσω για κάτι που δεν πίστευα πως θα έχει μοιραία κατάληξη!
Οι κραυγές της μάνας ,του πατέρα ,της αδελφής και της συζύγου του Δημήτρη λύγισαν κάθε έναν από εμάς που ήμασταν εκεί.
Δυστυχώς οι προσπάθειες των γιατρών να τον επαναφέρουν στην ζωή δεν καρποφόρησαν και έτσι ένα οικογενειακό δράμα ξεκίνησε.
Ξανά ήμουν υποχρεωμένος…. να δώσω συνέχεια στο ρεπορτάζ και να καταγράψω με βουρκωμένα μάτια μία τραγωδία.
Αποσβολωμένος κατάφερα να «μεταφέρω» εικόνες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να αποθανατίσω….
Όχι ήταν αδύνατον να μπορέσω να σηκώσω την κάμερα και πιστεύω πως ο καθένας αυτό θα έκανε.
Ο Δημήτρης Τοτολίδης είχε πάρει πλέον τον δύσκολο δρόμο …χωρίς γυρισμό. Ο περιβάλλον χώρος του νοσοκομείου γέμισε δάκρυα και κραυγές.
Όμως αυτό το οποίο με έκανε στις 07.00 το πρωί της Δευτέρας να γράψω είναι η οργή μου για την παντελή έλλειψη προστασίας στα γήπεδα 5Χ5 που δυστυχώς κανείς δεν την λαμβάνει υπόψη του.
Και μιλάω για αυτό το σάπιο και ελεεινό κράτος που πάντα κάτι πρέπει να γίνει για να δει ένα πρόβλημα και να πάρει( αν πάρει) μέτρα που συνήθως μένουν στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται!
Αλήθεια μπορεί κάποιος από τους φορείς να μας πει με ποιες προϋποθέσεις λειτουργούν τόσα και τόσα γήπεδα 5Χ5 σε ολόκληρη την Ελλάδα ;
Κανείς κύριοι δεν θα μας απαντήσει διότι δεν ξέρουν ούτε και οι ίδιοι.
Άραγε πόσο καλά οργανωμένοι είναι οι χώροι όπου καθημερινά γυμνάζονται χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας ;
Μήπως θα πρέπει να υπάρξει κάποια αναθεώρηση και να βάλουν οι υπεύθυνοι του αθλητισμού κάποια έξτρα στάνταρ που θα προστατεύουν όλους όσους παίζουν σε αυτούς τους χώρους που θεωρητικά είναι οργανωμένοι;
Ίσως γίνω κακός με πολλούς από τους ιδιοκτήτες των 5Χ5 αλλά κάπως έτσι ίσως σωθούν στο μέλλον κάποιοι συνάνθρωποί μας!
Σταματώ κάπου εδώ με την υπόσχεση ότι θα επανέλθω με λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο θέμα.
Η φόρτιση είναι πολύ μεγάλη και ας μη το γνωριζα το παλικάρι.
Καλό παράδεισο Δημήτρη!
Υ.Γ. Ο χαμός του Δημήτρη Τοτολίδη δεν είναι ένας απλός θάνατος…
«Έφυγε» ένας από εμάς τους ρομαντικούς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο και ζούμε γι αυτό!
Και «έφυγε» στον κοινό Ναό που όλοι εμείς οι πιστοί του ποδοσφαιρού αγαπάμε… το γήπεδο!
