Tελικά τι θα γινόταν αυτό το μεσημέρι προς απόγευμα Τετάρτης στο γήπεδο του Μοσχάτου στον αγώνα του Εθνικού Πειραιώς με την ΑΕ Μοσχάτου για την προημιτελική φάση του φετινού Κυπέλλου της ΕΠΣ Πειραιώς; Της «στοχοπροσήλωσης» ή απλά της «συνήθειας»; Θα έδειχναν οι δύο ανταγωνιζόμενες ομάδες πως ενδιαφέρονταν για την πρόκριση στην επόμενη φάση ή απλά θα το έβλεπαν ως μία διευθέτηση εξαναγκαστικών αγωνιστικών υποχρεώσεων; Πολύς κόσμος στο γήπεδο παρότι διεξήχθη σε πολύ δύσκολη ώρα (και μεσοβδόμαδα...), ευγενικοί και κατατοπιστικοί οι άνθρωποι της ΕΠΣ Πειραιά, και οι δύο ομάδες μπήκαν στο γήπεδο για να κατακτήσουν το καλύτερο δυνατό για λογαριασμό τους...
Ο Εθνικός, παρά τις απουσίες του, έδειξε πως ήθελε τη νίκη. Δεν ξέρω αν ήταν το βασικό κίνητρο το ίδιο το τρόπαιο ή ο αυτοσεβασμός των «κυανόλευκων». Η ομάδα του Πειραιά έχει ανέβει πια επίπεδο, έτσι ώστε να μπορεί ακόμα και με ορισμένους από τους καλύτερους της παίκτες στις κερκίδες, να πείθει για την ανωτερότητά της, να αποκαθιστά την τάξη και να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει (και της αξίζει ταυτόχρονα...).
Ο αγώνας κινήθηκε στο μεγαλύτερό του κομμάτι σε ένα μόνιμο μοτίβο. Τη μπάλα στα πόδια των παικτών του Εθνικού και τους παίκτες της ομάδας του Μοσχάτου να αμύνονται με όλη τους την ψυχή. Το γεγονός πως οι δεύτεροι προηγήθηκαν με 1-0, δεν τους απελευθέρωσε τελικώς, αλλά τους «έδεσε» γύρω από ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και αγωνιστικής τεχνοτροπίας. Μέχρι τα μισά περίπου του δευτέρου ημιχρόνου στους φιλοξενούμενους (ναι, στην αρχή κάποιος πραγματικά θα το έψαχνε να βρει ποιος είναι γηπεδούχος στο συγκεκριμένο αγώνα για ευνόητους λόγους...) βγήκε αυτό που έκαναν. Μετά, όμως, δικαιώθηκε ο Εθνικός με τρία τέρματα σε λίγα σχετικά λεπτά, γιατί έτσι πως έπαιζαν οι δύο ομάδες κάθε άλλο ενδεχόμενο αποκτούσε ολοένα και λιγότερες πιθανότητες με το πέρασμα του χρόνου...
Το Μοσχάτο, κατά την προσωπική μου άποψη, δικαίωσε το γεγονός πως φέτος είναι από τους πρωταγωνιστές στον όμιλο του στην Α' ΕΠΣΠ κατά το ήμισυ. Εκεί που με στιβαρό τρόπο προσπαθούσε να αποτρέψει τους κινδύνους από τις επιθετικές ενέργειες των παικτών του Εθνικού. Γιατί έφυγε τελικά με την ήττα με 3-1 στην... πλάτη; Γιατί «ξέχασε» να ψάξει κάτι καλύτερο επιθετικά. Να αξιοποιήσει τις όποιες δυνατότητες για ένα δεύτερο γκολ, που θα έφερνε την υπόθεση «πρόκριση» στη σφαίρα του εφικτού ή τέλος πάντων του διαχειρίσιμου. Δεν το έκανε, δέχτηκε τρία γκολ και για άλλη μία φορά σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δικαιώθηκε ο τολμηρός, εκείνος που ψάχνει τις πιθανότητές του και δεν αρκείται στο «ό,τι κάτσει». Με ένα τελικό σκορ που θυμίζει κάτι από παλιότερες αναμετρήσεις μεταξύ των δύο συγκεκριμένων ομάδων στον ίδιο θεσμό...