Ήταν στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη όταν είχε σημειώσει στον Ασπρόπυργο την (πρώτη και) τελευταία του νίκη στο φετινό πρωτάθλημα ο Ιωνικός. Όσο για την αντίστοιχη τελευταία εντός έδρας επικράτηση, θα έπρεπε να γυρίσει κάποιος στον... περασμένο Μάιο και, συγκεκριμένα, στην καταληκτική αγωνιστική του προηγούμενου πρωταθλήματος της Γ' Εθνικής, για να τη βρει... Η έννοια «έδρα», υπό το πρίσμα της βαθμολογικής αποδοτικότητας, εμφάνιζε φέτος αρκετά κενά όσον αφορά στους Νικαιώτες και τα αντίστοιχα αποτελέσματα τους... Αλλά ο συγκεκριμένος αγώνας του Ιωνικού με το Κερατσίνι το απόγευμα της Κυριακής στη Νεάπολη, δεν ήταν μόνο ζήτημα στατιστικής. Ήταν, κυρίως, ζήτημα ουσίας, αφού εδώ και κάποιες αγωνιστικές έχει διαφανεί αρκετά ευδιάκριτα πως η ομάδα της Νίκαιας δίνει αγώνα (αγωνιστικής) επιβίωσης.
Και αν το 0-0 στον πρώτο εντός έδρας αγώνα με τον Εθνικό, αλλά και το 1-1 με τον Ιάλυσο στη συνέχεια, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστούν αποτελέσματα «ολετήρες», ήρθε κάποια στιγμή μία πιο «κατηφορική» διαδρομή. Η εντός έδρας ήττα από το Διαγόρα Ρόδου, το προγραμματισμένο ρεπό, η αδυναμία να νικήσουν οι Νικαιώτες στο Κιάτο τον Πέλοπα, αλλά και ο αποκλεισμός από τον Ερμή Κορυδαλλού στο Κύπελλο της ΕΠΣ Πειραιά, μετέτρεψαν την αναμέτρηση αυτή σε μία πρόωρη «δίχως αύριο» δοκιμασία. Τα πράγματα ήταν οριακά, και όχι για λόγους κλισέ. Σε τέτοιες περιστάσεις μετρώνται τα κυβικά μίας ομάδας, γιατί η βελτίωση μίας θέσης από την περαιτέρω καθίζηση κάποιες φορές δεν απέχουν παρά μονάχα ένα ή δύο ενενηντάλεπτα.
Ο κόσμος του Ιωνικού, ο οποίος θέλει να βοηθήσει σε μία πολύ δύσκολη προσπάθεια που δεν έχει ονόρε και δόξα, αλλά στην οποία διακυβεύονται πολλά για τη σημειολογία του σωματείου, πηγαίνει στο γήπεδο σε μία πάνω κάτω σταθερή αριθμητικά ποσότητα. Κουβαλώντας όλα τα συναισθήματα που τον διακατέχουν (και ατομικά και συλλογικά), αλλά είναι εκεί. Και βοηθάει όσο μπορεί.
Απέναντι στο Κερατσίνι, το «έζησαν» σχεδόν όλοι, όσο περισσότερο μπορούσαν, μέσα σε μία θερμότερη, από άλλες φορές, ατμόσφαιρα. Το πόσο επηρεάζει προς τη θετική κατεύθυνση την ομάδα, το ξέρουν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Αλλιώς να πάλευαν μόνοι τους, αλλιώς έτσι όπως γίνεται τώρα. Όμως, τα αποτελέσματα καθορίζουν τις πορείες και συγκεντρώνουν τις εντυπώσεις στην επικράτειά τους...
Μέσα στο γήπεδο, στη συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστικών λεπτών, επρόκειτο για αγώνα στον οποίον κυριαρχούσαν οι δυνατές μονομαχίες. Πείσμα και διάθεση. Καμία από τις δύο ομάδες δεν κλείστηκε. Ψάχτηκαν και οι δύο, είχαν τα χρονικά σημεία που «έβαψαν» την πρωτοβουλία των κινήσεων και τις ουσιαστικές απειλές στα... χρώματά τους. Αλλά τους τρεις βαθμούς τους πήρε ο Ιωνικός, γιατί πολύ απλά σε δύο φάσεις, σε καθοριστικότατα χρονικά σημεία των δύο ημιχρόνων, οι παίκτες του βρήκαν τον δρόμο προς τα δίχτυα της αντίπαλης εστίας.
Με τον τρόπο που αγωνίζονταν οι δύο ομάδες δεν ήταν κάτι το αυτονόητο αυτό, αλλά από τη στιγμή που ο Ιωνικός τα κατάφερε, δικαίως πανηγυρίζει και βλέπει αλλιώς τη συνέχεια. Το Κερατσίνι δεν φοβήθηκε το ματς, αλλά δεν εμφάνισε ποτέ κάποια ιδιαίτερη λύση στους βασικούς γρίφους της πειραϊκής μάχης.
Ένα βασικό ζητούμενο για τους Νικαιώτες, από εδώ και πέρα, είναι να στοιχειοθετήσουν επιτέλους την έννοια της έδρας, ως προς τη βαθμολογική συγκομιδή. Τότε θα έχει νόημα κάθε συζήτηση για το μέλλον στο αγωνιστικό κομμάτι. Το 2-0 επί του Κερατσινίου ίσως είναι η αρχή, γιατί σε άλλη περίπτωση τα πράγματα θα... σκουρύνουν ξανά.
(Φωτογραφία: Ionikos Nikaias Studio, facebook)