Μεγάλος αγώνας αυτός που διεξήχθη στο γήπεδο της Καλλιθέας αυτό το μεσημέρι προς απόγευμα Κυριακής. Δύο ομάδες με αξιοσημείωτη ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που συγκαταλέγονται στις παραδοσιακές «πρωτοκλασάτες» δυνάμεις του πειραϊκού ποδοσφαίρου, ο Εθνικός και ο Ιωνικός, θα ρίχνονταν σε μία μάχη με «πλουσιοπάροχα» (τηρουμένων των αναλογιών) δέλεαρ. Κυρίως πρόσκαιρης υφής, που όμως θα «έστρωναν το χαλί» για τα μελλούμενα σε μεγάλο βαθμό. Το γεγονός πως οι στόχοι τους έχουν διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου σε άκρως αντιθετικά πεδία, δεν αναιρούσε σε καμία περίπτωση τη σημασία του αγώνα. Ίσα-ίσα, δημιουργούσε μία παράξενη περιέργεια για το τι θα βλέπαμε πάνω στο γρασίδι.

Πολύς κόσμος για άλλη μία φορά βρέθηκε στο συγκεκριμένο γήπεδο, με την παρουσία των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας να αποτελεί ένα έξτρα συστατικό στοιχείο που έκανε πιο νόστιμες (αλλά και «σκλήραινε» ενίοτε...) τις συνθήκες διεξαγωγής της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Γενικώς, οι κερκίδες εναρμονίστηκαν με την εν γένει «αξία χρήσης» του αγώνα. Τι μπορεί, όμως, να κρατήσει στο μυαλό του μετά το τέλος του ένας άνθρωπος που βρέθηκε στο γήπεδο; Το γεγονός πως στο ποδόσφαιρο οι αγώνες τελειώνουν ακριβώς με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή; Τη ριζική αλλαγή των βαθμολογικών δεδομένων που προκάλεσε ο συνδυασμός του νικητήριου τέρματος του Εθνικού στα «χασομέρια» του δικού του αγώνα με τη λευκή ισοπαλία της Προοδευτικής; Τα παράπονα του Ιωνικού για ορισμένες αποφάσεις του ρέφερι; Τη σημειολογία μίας τέτοιας επικράτησης στην οικονομία του φετινού μαραθωνίου; Το γεγονός πως ο Εθνικός «έφτυσε κατάμουτρα» την αρνητικότατη παράδοση που έχει όταν φιλοξενεί την ομάδα της Νίκαιας;

Θέλει προσοχή στην ανάδειξη και στη διατύπωση των στοιχείων που θα συγκροτήσουν την κεντρική ιδέα του αγώνα. Μπάλα καλή δεν παίχτηκε, και αυτό όχι γιατί οι δύο ομάδες ήταν κακές, αλλά γιατί μπορούσε η μία να προβάλλει ουσιαστική αντίσταση στην άλλη. Προσπάθειες έγιναν και από τις δύο πλευρές (οι περισσότερες, και οι πιο μεστές, από την πλευρά των παικτών του Νίκου Νεντίδη), αλλά άλλες έμειναν ανολοκλήρωτες γιατί δεν είχαν το κάτι παραπάνω υπό το πρίσμα της ποδοσφαιρικής αρτιότητας που χρειάζεται μέσα στην περιοχή και άλλες γιατί τους έλειπε ξεκάθαρα η αποφασιστικότητα που απαιτείται σε τέτοιες περιστάσεις. Ο Ιωνικός έφτασε πάρα πολύ κοντά (πιο κοντά δεν γινόταν...) στην απόσπαση του βαθμού της ισοπαλίας, γιατί το ήθελε και το πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις. Οι παίκτες του Εθνικού ήξεραν πολύ καλά τι θα σήμαινε μία νίκη, μία μόλις αγωνιστική πριν επισκεφτεί τα μέρη τους η Προοδευτική, το προσπάθησαν, αλλά δεν τους έβγαινε αυξάνοντας τα ποσοστά απογοήτευσης στους φίλους τους στις εξέδρες.

Όμως, ήρθε το «αναστάσιμης» υφής γκολ (όπως και όταν ήρθε...) και ο Εθνικός είναι πρωτοπόρος. Το κρεσέντο πανηγυρισμών που ξέσπασε από τους οπαδούς των «κυανόλευκων» αμέσως μετά το 1-0 ήταν κάτι που μένει, γιατί έχει τις ρίζες του σε πολλά. Η ομάδα του Πειραιά κρατάει πολλά πράγματα στα χέρια της πλέον, αλλά στον αγώνα με την Προοδευτική θα πρέπει να κάνει στο επιθετικό κομμάτι ορισμένες παραμέτρους περισσότερο «δικές της»... Ο Ιωνικός έπεισε πως μπορεί στο τελευταίο (και καθοριστικό) κομμάτι του πρωταθλήματος να εμφανιστεί ικανός να αποφύγει τα χειρότερα. Έχασε μεν, αλλά με τέτοιο τρόπο που μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια που θα τον βοηθήσουν έμπρακτα και ουσιαστικά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ήταν ένα πραγματικό ντέρμπι που δικαιολόγησε στην πράξη τη σημασία του, με τις τελικές εντυπώσεις να φοράνε τη φανέλα του Εθνικού...