Ένας αγώνας για να εξελιχθεί σε μία υπόθεση με αυξημένο έμπρακτο ενδιαφέρον πρέπει στον αγωνιστικό χώρο και οι δύο αντίπαλοι να θέσουν τα δικά τους σημεία αναφοράς (στο βαθμό που μπορούν). Γιατί ναι μεν υπάρχουν αγώνες που το βαθμολογικό ενδιαφέρον είναι έτσι και αλλιώς δεδομένο, αλλά μέσα στο γήπεδο παρατηρείται μία μονόπλευρη ροή προς τη μία κατεύθυνση. Ο αγώνας Αιγάλεω-Ηλυσιακός πριν το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή τηρούσε τη βασική προϋπόθεση: το βαθμολογικό ενδιαφέρον, καθώς οι γηπεδούχοι διεκδικούν -στην πρώτη τους παρουσία μετά από χρόνια στη συγκεκριμένη κατηγορία- πρωτιά στον όμιλο τους, οι δε φιλοξενούμενοι την όσο το δυνατόν γρηγορότερη αποφυγή περιπετειών που να σχετίζονται με υποβιβασμό. Έμενε να δούμε τι λύσεις θα έβρισκε μέσα στο γήπεδο το Αιγάλεω και μέχρι πού θα έφταναν οι αντιστάσεις της ομάδας του Δημήτρη Παπασπύρου.

Στο πρώτο μισάωρο ο αγώνας δεν ήταν καλός. Ξαφνικά απέκτησε άλλο ρυθμό και χαρακτήρα. Δύο διαφορετικές εικόνες, που άλλαξαν -προς το καλύτερο- τη φαιά ουσία της αναμέτρησης. Οι ποδοσφαιριστές του Γιώργου Αρχοντάκη προηγήθηκαν με μία εκτέλεση φάουλ που προήλθε από τα ικανότατα πόδια ενός... σεσημασμένου εδώ και πολλά χρόνια σε τέτοιες περιστάσεις, ποδοσφαιριστή, όπως είναι ο Κώστας Παπουτσής. Ένα τέρμα που «ερχόταν από άλλες κατηγορίες» και έλυνε πολλούς γρίφους. Φαινομενικά και πρόσκαιρα, όμως. Και αφού δεν έγινε το 2-0, ήρθε το 1-1.

Το «δαιμονισμένο» διάστημα προς τα τέλη του πρώτου ημιχρόνου ανέδειξε νικητή το ποδόσφαιρο, αλλά έφερε τις δύο ομάδες να ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία στην επανάληψη. Ο Ηλυσιακός απέδειξε πολύ καλά σε αυτόν τον αγώνα πως είναι μία ομάδα άκρως επικίνδυνη. Αν ψάξει το γκολ, είναι σε θέση να φέρει σε δύσκολη θέση ακόμα και τις πρωτοπόρες ομάδες. Αυτό όταν γίνει αντιληπτό από τον αντίπαλο αυξάνει την εφίδρωση και το άγχος. Συνήθως σε τέτοιους αγώνες τα φαβορί παλεύουν να ανοίξουν την αντίπαλη άμυνα, με έναν παράλληλο εφησυχασμό όσον αφορά στα αμυντικά τους καθήκοντα. Ο Ηλυσιακός απέδειξε με τον πλέον περίτρανο τρόπο πως δεν είναι από τους αντιπάλους που μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος πίσω. Θεωρώ πως ήταν από τους πιο δύσκολους αντιπάλους που επισκέφτηκαν φέτος -μέχρι στιγμής- το «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης» και αυτό φάνηκε και στο τελικό αποτέλεσμα και στη συνολική εικόνα της αναμέτρησης. Το Αιγάλεω δεν ήταν κακό, το έψαχνε, αλλά κάποιες φορές δεν μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις γιατί δεν παίζεις μόνος σου.

Η γκέλα για το Αιγάλεω ήταν, λοιπόν, μετά το τέλος του αγώνα μία αμετάκλητη πραγματικότητα. Δεν είναι καταδικαστική προφανώς αυτή η απώλεια δύο βαθμών, αλλά κάνει τη δουλειά της ομάδας των δυτικών προαστίων δυσκολότερη όσον αφορά στις βαθμολογικές συγκομιδές του άμεσου μέλλοντος.

Η πολύ δυνατή ατμοσφαιρα που επικράτησε για άλλη μία φορά στις κερκίδες είναι σημάδι εμπιστοσύνης του κόσμου στην ομάδα, αλλά πλέον τα αποτελέσματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από οτιδήποτε άλλο, ως προς το στόχο που έχει τεθεί. Τα «όπλα» της ομάδας του Αιγάλεω είναι γνωστά, αλλά πρέπει να βρουν εφαρμογή άμεσα. Επίσης μοιάζει να είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνει αντιληπτό σε όλους μας πως μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος οι παγίδες είναι πολλές και παραμονεύουν παντού, ακόμα και στην έδρα μίας πολύ δυνατής ομάδας. Θεωρώ πως ο 8ος είναι συνολικά ένας πολύ δύσκολος όμιλος, στον οποίον δεν μπορεί μία ομάδα να κάνει με άνεση ένα μεγάλο σερί νικών και να «καθαρίσει τη μπουγάδα» έγκαιρα... Αυτά, όμως, είναι εκτιμήσεις, το μόνο σίγουρο είναι πως η μάχη και στην κορυφή και στη ζώνη του υποβιβασμού έχει τη δική της εντροπία που «μαγεύει» τους ουδέτερους και ανεβάζει την αδρεναλίνη (όπως βέβαια και τον πήχη των απαιτήσεων) στους άμεσα ενδιαφερόμενους.