To περασμένο Σάββατο αφήσαμε για λίγο τους αγώνες που γίνονται για τη Γ' Εθνική και αφορούν σε έδαφος... Αττικής, και πεταχτήκαμε στην Αρκαδία για έναν αγώνα του 5ου ομίλου με αρκετό ενδιαφέρον για διάφορους λόγους, το Παναρκαδικός-Πανηλειακός. Ένας αγώνας με προϊστορία, που άνετα μπορεί κάποιος να το κατατάξει ανάμεσα στα παραδοσιακά πελοποννησιακά ντέρμπι. Αλλά και ένα ζευγάρι με παρόν, και ενδεχομένως και μέλλον, αφού ενδέχεται την επόμενη αγωνιστική περίοδο κιόλας οι φιλοδοξίες και των δύο ομάδων να είναι μεγαλύτερες από τα επίπεδα στα οποία κινούνται τη φετινή σεζόν. Και μιλάμε για δύο ομάδες που βρίσκονται αδιαλείπτως μέσα στην πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας.
Με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί η μάχη της ανόδου χωράει μονάχα τους δύο Αστέρες, τον Αστέρα Βλαχιώτη και τον Αστέρα Αμαλιάδας. Από εκεί και πέρα ο Πανηλειακός, η Καλαμάτα και ο Παναρκαδικός θα παλέψουν για την τρίτη θέση, με κάποια έξτρα «σφήνα» από τον ΠΑΟ Βάρδας που έχει σκαρφαλώσει ψηλά, πλησιάζοντας στον ένα βαθμό και τις τρεις -ισόβαθμες πια- ομάδες. Σε αυτόν τον όμιλο αρχικά για να σωθείς πρέπει να κάνεις «πορεία πρωταθλητισμού», κι ύστερα να συμβιβαστείς με τα νέα σου «καθήκοντα» στις υψηλότερες θέσεις της βαθμολογίας...
Ο καιρός, αν τον συγκρίνουμε ειδικά με αυτόν που βιώσαμε στην Αττική τις προηγούμενες ημέρες, ήταν υπέροχος και άκρως ποδοσφαιρικός (και για να παίξεις, και για να δεις μπάλα...). Στο γήπεδο του Παναρκαδικού θα μπορούσαν να βρεθούν, βέβαια, περισσότεροι φίλαθλοι, αλλά θα πρέπει να κάνουμε το εξής όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα. Να αποδεχτούμε αρχικά τα δεδομένα και να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε σταδιακά. Έμοιαζε μία υπόθεση για «μυημένους» η συγκεκριμένη αναμέτρηση.
Έγινε ένας καλός αγώνας, υπό την έννοια πως οι δύο ομάδες άφησαν στα αποδυτήρια κάθε σκοπιμότητα, κάθε βαρεμάρα και κάθε νωχελικότητα και μπήκαν μέσα να παίξουν ποδόσφαιρο. Αυτό που μπορούσε η κάθε μία, αλλά με δεδομένη την προσπάθεια. O Πανηλειακός ξεκίνησε δυνατά στα πρώτα λεπτά, σαν μην τον ενδιαφέρει καθόλου ότι παίζει εκτός έδρας. Όμως αφού δεν σκόραρε, δέχτηκε και το 1-0 και έπρεπε στη συνέχεια να τρέχει για να καλύψει το χάντικαπ. Οι εντυπώσεις όσον αφορά στο πρώτο ημίχρονο, πάντως, ήταν ισορροπημένες. Tη διαφορά την έκανε φυσικά το γκολ, αφού αυτός είναι ο σημαντικότερος καταλύτης στο ποδόσφαιρο που διαμορφώνει και το είδος των εντυπώσεων, και την ουσία. Ο Πανηλειακός ήταν μέσα στο ματς, αλλά δεν βρήκε ποτέ λύση στο γρίφο του σκοραρίσματος, αν και μέχρι την περιοχή έβγαζε τη δέουσα κινητικότητα. Οι Αρκάδες από την πλευρά τους είχαν κάποια προβληματάκια στο ξεκίνημα της ανάπτυξης των επιθέσεων τους, κάτι που προβλημάτιζε και τον προπονητή τους, αλλά φαινόταν καθαρά πως η μεσοεπιθετική τους γραμμή ήταν άκρως επικίνδυνη. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναρκαδικός έδειξε πως βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Και γενικώς αυτή την εποχή (3 νίκες και 2 ισοπαλίες στους 5 τελευταίους αγώνες του), αλλά και στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Πάταγε καλύτερα, ήταν πιο επικίνδυνος και πήρε τα ηνία του αγώνα, και πρακτικά, και πνευματικά και ψυχολογικά. Θα μπορούσε ο Πανηλειακός να κάνει σε ορισμένες περιπτώσεις το 2-1 και να ξαναμπεί στη διεκδίκηση του ενός βαθμού, αλλά και το 3-0 (αν γινόταν) θα ήταν μία περίπτωση που δεν θα προκαλούσε καμία εντύπωση σε όσους παρακολουθούσαν το συγκεκριμένο αγώνα.
Οι Πυργιώτες για δεύτερο συνεχόμενο ματς προβληματίζουν και σίγουρα ο απολογισμός του ενός βαθμού στους 2 συνεχόμενους αγώνες με τον Παλληξουριακό (εντός) και με τον Παναρκαδικό (εκτός) συνιστά αποτυχία. Κάθε τι το διαφορετικό, θα περιλάμβανε σαν εναρκτήρια μία συγκομιδή τριών ή τεσσάρων βαθμών. Κάνει η ομάδα του Γιώργου Κούτση μία κοιλιά λίγο πριν την τελική ευθεία ή στο υπόλοιπο της σεζόν θα πράττει το μίνιμουμ και ότι κάτσει; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δοθεί από την επόμενη κιόλας αγωνιστική, αφού σε ένα ματς-παγίδα ο Πανηλειακός υποδέχεται τον Διαγόρα Βραχνέικων που παλεύει για τη σωτηρία με την αδρεναλίνη στο φουλ και τη βαθμολογική αναγκαιότητα πέρα από το σημείο της επισήμανσης...