O 7ος όμιλος της φετινής Γ' Εθνικής προσεγγίζει τα ακρότατα όρια της έννοιας «τρεις ταχύτητες». Στην πρώτη, ο Αήττητος τρέχει εντελώς μόνος του. Τόσο πολύ που δίχως υπερβολή -και σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό που υπάρχει στους άλλους ομίλους- κινδυνεύει να βγει offside... Αφήνουμε, όμως, κάθε σκωπτική διάθεση στην άκρη και ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια του φετινού περιπάτου μίας ομάδας που ήρθε από πιο κάτω για να «κλειδώσει» τα πάντα υπέρ της από πολύ νωρίς δίχως να συναντήσει το παραμικρό ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ουσία του ανταγωνισμού.

Πρώτος και ωραίος, λοιπόν, ο Αήττητος γιατί διατήρησε την αύρα νικητή που είχε από πέρυσι, γιατί στελέχωσε το έμψυχο δυναμικό του με παίκτες αναγνωρισμένους για τα δεδομένα της κατηγορίας, γιατί διαθέτει ικανότατο προπονητή, γιατί έφτιαξε δουλεύοντας ομάδα που μπόρεσε μέσα στο γήπεδο να δικαιώσει τα αρχικά προγνωστικά. Συν την πολύ καθοριστική παράμετρο πως δεν είχε απέναντι του ένα αντίπαλο δέος που να τον κυνηγάει ουσιαστικά. Και αυτό γιατί αν εξαιρέσει κάποιος τον Ταμυναϊκό που συγκροτεί από μόνος του εδώ και καιρό την τρίτη ταχύτητα, όλοι οι υπόλοιποι «βράζουν στο ίδιο καζάνι». Μπορεί ο όποιος δεύτερος της βαθμολογίας να αισθάνεται άνετα ως προς την αποφυγή του υποβιβασμού; Μπορεί να στερήσει κάποιος από τον αντίστοιχο δέκατο το δικαίωμα να διεκδικήσει μία θέση στην πρώτη πεντάδα; Ούτε κατά διάνοια...

Στο γήπεδο των Σπάτων, φέτος, όσοι προσέρχονται στις κερκίδες γνωρίζουν πως το πιθανότερο σενάριο είναι να περάσουν (ποδοσφαιρικά) καλά. Προσφέρεται για αυτό ο Αήττητος με την ποιότητα που έχει σαν ομάδα. Απομένει να διαπιστώσει ο κόσμος και την ποιότητα του αντιπάλου. Την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε στα Σπάτα ο Πανθηραϊκός είχε σταθεί αξιοπρεπέστατα, παρά την ήττα του.

Το μεσημέρι προς απόγευμα της Κυριακής ο καιρός θύμιζε Δεκέμβρη και Ιανουάριο, και όχι προεόρτια άνοιξης, αλλά οι δύο ομάδες, ο Αήττητος και ο Αιολικός Μυτιλήνης φρόντισαν να είναι ο νους όλων στα δρώμενα στο χορτάρι. Στο πρώτο ημίχρονο ο Αήττητος ήταν καλύτερος, αλλά όχι τόσο για να κρατήσει τον Αιολικό μακριά από την καλλιέργεια προσδοκιών. Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα των Σπάτων ανέβασε στροφές, έγινε πιο ορεξάτη, έψαξε πιο επισταμένα και πιο ορθολογικά τη δημιουργία φάσεων για να αυξήσει τον δείκτη του σκορ και να καθαρίσει το τρίποντο. Ο Αιολικός προσπάθησε και κατά την προσωπική μου άποψη δεν φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι παρά το τελικό 2-0 εις βάρος του. Είχε ορισμένες καλές στιγμές, σε καμία περίπτωση δεν έχασε τον αυτοσεβασμό του μέσα στο γήπεδο, αλλά μην έχουμε αυταπάτες: αν ο Αήττητος έχει όρεξη να παίξει ποδόσφαιρο, έχει και το προβάδισμα. Πάντως, η ομάδα της Λέσβου έδειξε πως είναι σε θέση να πετύχει τον φετινό της αγωνιστικό στόχο. Όσο για τον Αήττητο; Ξεκινάει πια προετοιμασία για τα μπαράζ. Το ποιοι από τους επερχόμενους αντιπάλους του μέχρι το τέλος θα επωφεληθούν ή θα την... πατήσουν από μία τέτοια περίσταση, θα φανεί. Όταν μία ποιοτικότατη ομάδα είναι βαθμολογικά αδιάφορη, το είδος της διάθεσής της είναι εξαρτημένη μεταβλητή.

Το μόνο σίγουρο είναι πως στα Σπάτα κοιτάνε, πλέον, πιο πολύ τις μάχες Αστέρα Βλαχιώτη-Αστέρα Αμαλιάδας στον 5ο όμιλο, Εθνικού-Προοδευτικής στον 6ο όμιλο και Ηρόδοτου-Αιγάλεω στον 8ο όμιλο. Και όσον αφορά στα ενδιαφέροντα των άλλων; Μα φυσικά, «κεντράρουν» όλοι στην εντυπωσιακή μάχη όλων των υπολοίπων ομάδων του 7ου ομίλου για την τελική κατάταξη, στην οποία -όπως προείπαμε- βρίσκονται όλοι μέσα, πλην Αήττητου και Ταμυναϊκού...