Aν ψάξουμε να βρούμε κάποια ουσία μετά από το (χορταστικό) ντέρμπι που διεξήχθη το απόγευμα της Κυριακής στο γήπεδο του Μοσχάτου, ανάμεσα στην τοπική Ένωση και τον Αετό Κορυδαλλού, κατά την προσωπική μου άποψη υπάρχουν δύο βασικά στοιχεία που επικρατούν όσον αφορά στην αναζήτηση αυτή. Το πρώτο είναι πως, όπως είπε κάποιος φίλος της ομάδας του Αετού σε έναν άνθρωπο που καθόταν δίπλα του στα μέσα περίπου του δευτέρου ημιχρόνου, ήταν ένας αγώνας «μία χαρά για εσάς τους ουδέτερους»... Δηλαδή, με απλά λόγια, συνιστούσε μία πολύ καλή (αρχική) επιλογή -και εν τέλει άκρως δικαιωμένη από την εξέλιξη της αναμέτρησης- το να βρεθεί στο γήπεδο κάποιος για να την παρακολουθήσει. Το δεύτερο σχετικό στοιχείο αφορά στον πραγματικό κερδισμένο αυτής της ισοπαλίας, που είναι ο... Ατρόμητος Πειραιά! Όμως ο Ατρόμητος έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να αναδειχθεί πρώτος. Για την ακρίβεια αυτόν που «υποδεικνύουν» οι έξι εναπομείνουσες αγωνιστικές. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή είναι πως η μάχη των τριών ομάδων θα συνεχιστεί και είναι ικανές να το πάνε και οι τρεις μέχρι τέλους κάπως έτσι.
Φυσικά αυτή η τροπή αγχώνει κατά πολύ τους ανθρώπους και τους υποστηρικτές τους, αλλά βγάζει κερδισμένο το πειραϊκό ποδόσφαιρο, γιατί ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση κάποιου υψηλού στόχου είναι η πεμπτουσία των προσπαθειών, ειδικά όταν σε αυτόν συμμετέχουν τρία (αγωνιστικά) δυνατά σωματεία. Στο ποδόσφαιρο, ειδικά στα ντέρμπι με ομάδες που διεκδικούν μία άνοδο, οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται πρέπει να αξιοποιούνται.
Η ΑΕ Μοσχάτου πήρε δύο φορές το προβάδισμα, αλλά δεν το κράτησε και τις δύο φορές. Ο Αετός Κορυδαλλού κατάφερε να ανταπεξέλθει και να βγει από την όποια δυσχερή θέση τον είχαν φέρει τα δύο προβαδίσματά στο σκορ που απέκτησαν οι γηπεδούχοι. Ειδικά σε τόσο καθοριστικά χρονικά σημεία, όπως η έναρξη των δύο ημιχρόνων. Οι δύο ομάδες άφησαν γενικώς θετικές εντυπώσεις, γιατί ήθελαν να κερδίσουν και όχι να πάρουν αυτό που θα τους κάτσει κατά τύχη. Ήξεραν τη σημασία της νίκης (αλλά και τι σήμαινε η απώλεια βαθμών...) και αυτό φάνηκε από την καθαρή και τίμια προσπάθεια τους. Με δυνατά χαρτιά και αδυναμίες, με ατομικές αρετές και στιγμιαία λάθη. Αποτέλεσμα ήταν να προκύψει ένας άκρως ενδιαφέρον αγώνας, αλλά και ένα μικρό βαθμολογικό μειονέκτημα (και) για τις δύο ομάδες με βάση και τη νίκη του Ατρομήτου Πειραιά στην έδρα του Παννεαπολικού.
Μετά την ολοκλήρωση των ντέρμπι μεταξύ των τριών μονομάχων βγήκαν οι νικητές των επιμέρους ζευγαριών, αλλά δεν κρίθηκε τίποτα οριστικό από αυτό. Γιατί πολύ απλά πρωτάθλημα σημαίνει «περισσότεροι βαθμοί, στο σύνολο των αγώνων». Aυτή τη στιγμή προηγείται ο Ατρόμητος γιατί έχει κάνει συνολικά μία γκέλα λιγότερη (20 νίκες, 2 ισοπαλίες, 2 ήττες) από τους άλλους δύο (η Α.Ε. Μοσχάτου έχει 19 νίκες, 3 ισοπαλίες και 2 ήττες, ενώ ο Αετός 19 νίκες, 2 ισοπαλίες και 3 ήττες)... Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί πως στις φετινές κόντρες Ατρόμητου-ΑΕ Μοσχάτου επικράτησε η ομάδα του Μοσχάτου (1-1, 1-2), στις κόντρες Αετού Κορυδαλλού-Ατρομήτου υπερίσχυσε ο Ατρόμητος (1-2, 1-2) και σε αυτές ανάμεσα στον Αετό και την ΑΕ Μοσχάτου βγήκε νικήτρια η ομάδα του Κορυδαλλού (3-1, 2-2).
ΥΓ. Δεν ξέρω αν μπορεί να κριθεί δόκιμος ένας τέτοιος συσχετισμός, αλλά βλέποντας την τροπή που έχει πάρει εδώ και λίγο καιρό το εγχώριο επαγγελματικό ποδόσφαιρο πραγματικά κρίνω πως αξίζει περισσότερος κόσμος να στρέψει το βλέμμα του στη γιγάντια προσπάθεια που κάνουν σε όλη τη χώρα οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον οποιονδήποτε τρόπο με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως είναι όλα τέλεια και ιδανικά σε αυτόν το χώρο, αλλά είμαι 100% σίγουρος πως κάποιοι άνθρωποι αξίζουν περισσότερης προσοχής και στήριξης.
