Δεν ξέρω πόσοι περίμεναν να κριθούν όλα, όσον αφορά στο ποιες ομάδες θα υποβιβαστούν από τον 8ο όμιλο της φετινής Γ' Εθνικής στην προτελευταία του πρωταθλήματος. Όμως, ανεξάρτητα από το τι περίμενε ή όχι ο καθένας από εμάς, τα δεδομένα είναι πλέον συγκεκριμένα και στέλνουν δίχως πολλές περιστροφές και αναβολές... την -μόλις πριν τρεις ημέρες Κυπελλούχο ΕΠΣΑ- Κηφισιά, την ΑΕ Μυλοποτάμου, τον Φωστήρα και τον Ερμή Ζωνιανών στα τοπικά πρωταθλήματα των Ενώσεων που ανήκουν.
Πριν την έναρξη αυτής της αγωνιστικής όλα έδειχναν πως θα γινόταν μία σημαντική μάχη που αφορούσε σε... αρκετούς και η οποία θα κρινόταν κατά πάσα πιθανότητα την επόμενη αγωνιστική... Πήραμε, λοιπόν, τον δρόμο για το γήπεδο του Ηφαίστου στο Περιστέρι, για να παρακολουθήσουμε το γειτονικό ντέρμπι ανάμεσα στον Άγιο Ιερόθεο και το Αιγάλεω. Μία αναμέτρηση ειδικού τύπου, για πολλούς λόγους. Φυσικά, αν το Αιγάλεω δεν είχε αποχαιρετήσει οριστικά την πρώτη θέση, οι διαστάσεις του συγκεκριμένου αγώνα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Όμως, κι έτσι βρισκόμασταν σε ένα από τα πιο hot spot της ημέρας. Κόσμος πολύς, με έντονη την αδημονία για τη «σέντρα». Με αισιοδοξία και χαμόγελα, πάντως. Στην αρχή, μάλιστα, επικρατούσε και ηρεμία, με τον θόρυβο (στις κερκίδες) να ανεβαίνει όσο προχωρούσαν τα λεπτά και ο Άγιος Ιερόθεος έβρισκε τα πατήματά του. Γιατί, όσον αφορά στο καθοριστικό πρώτο ημίχρονο, όσο περισσότερο κυλούσε ο χρόνος, τόσο καλύτερη γινόταν η ομάδα του Περιστερίου. Έτσι, σημείωσε δύο τέρματα, ενώ είχε και ορισμένες πολύ καλές ευκαιρίες για μεγαλύτερο εύρος διαφοράς στο σκορ. Το κυριότερο; Ο Άγιος Ιερόθεος προσπαθούσε, παρά την τεράστια βαθμολογική σημασία του αγώνα και το άγχος που δημιουργεί μία πάλη για τη σωτηρία, να παίξει και καλό ποδόσφαιρο. Για αυτό το λόγο δεν έλλειψαν οι στιγμές στις οποίες φανερώθηκε και ποδοσφαιρική ποιότητα.
Ο περιστεριώτικος σύλλογος κατά τη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου βρέθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε δεινή θέση. Μετά την πολύ καλή περσινή πορεία, αναγκάστηκε φέτος να παλέψει για τη σωτηρία. Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν το περίμεναν, γιατί είχαν στο μυαλό τους τον περσινό Άγιο Ιερόθεο και πόνταραν στην ποιότητα του υλικού. Παρότι πέρασε από διαφόρων ειδών «συμπληγάδες πέτρες», στο τέλος τα κατάφερε να τις διαβεί αλώβητος και μπορεί να αισθάνεται (σε σημαντικό βαθμό, τηρουμένων των αναλογιών) περήφανος και δικαιωμένος. Και μπορεί ο -απρόσμενα και εντυπωσιακά καταιγιστικός απέναντι στην ΑΕ Κηφισιάς- ΟΦ Iεράπετρας και ο Ηλυσιακός (που «καταδίκασε δίχως δικαίωμα έφεσης» σε υποβιβασμό τον Φωστήρα) να φρόντισαν από την πλευρά τους τα δέοντα για να έρθει πιο εύκολα η επίτευξη του στόχου των «κιτρινόμαυρων», αλλά γενικώς οι συγκυρίες πάντα βοηθάνε όσους καλλιεργούν από μόνοι τους το έδαφος για κάτι τέτοιο...
Το Αιγάλεω; Είχαν τελειώσει όλα πριν τον αγώνα αυτόν και πια δεν υπήρχε άλλο κίνητρο εκτός από την αξιοπρέπεια. Μετά το 2-0 οι φιλοξενούμενοι έψαξαν κάποιο τέρμα που θα τους επέτρεπε να γυρίσουν στη διεκδίκηση ενός βαθμού και δημιούργησαν κάποιες πολύ καλές ευκαιρίες, που όμως έμειναν αναξιοποίητες. Ίσως γιατί κάτι διαφορετικό ήταν κόντρα στη ροή και στη λογική του αγώνα. Τώρα ο νους είναι σχεδόν εξαναγκαστικά στην επόμενη αγωνιστική περίοδο, αλλά μέχρι τότε μεσολαβούν κρίσιμες εξελίξεις που θα καθορίσουν σημαντικές αναγκαιότητες. Ποιοι θα τρέξουν από εδώ και πέρα την ομάδα (σε επίπεδο «κεφαλής»), ποια πρόσωπα θα αποχωρήσουν και ποια θα έρθουν (στο αγωνιστικό κομμάτι), για να γίνει του χρόνου μία ακόμα πιο δυναμική, και ενδεχομένως και πιο πετυχημένη απόπειρα, για την πολυπόθητη άνοδο στη Β' Εθνική. Η σεζόν που τελειώνει την άλλη εβδομάδα δεν στέφθηκε με επιτυχία για το Αιγάλεω, αλλά δεν είναι καταστροφική. Έφτασε κοντά στη βρύση, αλλά δεν την άνοιξε για να πιει νερό, επομένως αν εκμεταλλευτεί την φετινή εμπειρία και κάνει μία ορθολογική αποτίμηση, ενδεχομένως του χρόνου τέτοια εποχή να είναι όντως εκεί που το θέλουν οι φίλοι του και να μπορεί να «κερνάει» και τους γύρω του...