O πέμπτος όμιλος της φετινής Γ' Εθνικής μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ατύπως ως μία εκδοχή (ποδοσφαιρικού) «πελοποννησιακού πολέμου», καθώς φιλοξενεί στη συντριπτική του πλειοψηφία ομάδες από την Πελοπόννησο (εξαιρούνται η Ζάκυνθος και ο Παλληξουριακός). Ο καταρτισμός των ομίλων λίγους μήνες νωρίτερα τα είχε φέρει έτσι, ώστε στον συγκεκριμένο όμιλο να συνυπάρχουν δύο αρκετά γνωστά ονόματα του εγχώριου ποδοσφαίρου: ο Πανηλειακός και η Καλαμάτα, η Καλαμάτα και ο Πανηλειακός. Ας βάλει ο καθένας πρώτη την ομάδα που ο ίδιος θέλει (για τους δικούς του λόγους)... Το γεγονός, βέβαια, πως μία ομάδα μπορεί να κουβαλάει μία ευδιακρίτως καταγεγραμμένη ιστορία, που μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνει και περιόδους με σημαντικό εκτόπισμα (ακόμα και σε επίπεδο Α' Εθνικής), δεν σημαίνει πως και στο σήμερα «αυτοδικαίως» θα κινείται στα επίπεδα που επιθυμούν οι φίλοι της. Αυτά κατακτιούνται με βάση την ευστοχία των διοικητικών κινήσεων, σε συνάρτηση με τις ποδοσφαιρικές ικανότητες που εκδηλώνονται μέσα στα γήπεδα. Σε μάκρος χρόνου κιόλας...

Ο Πανηλειακός και η Καλαμάτα αγωνίζονται φέτος στη συγκεκριμένη κατηγορία ως νεοφώτιστες ομάδες, αφού μόλις λίγους μήνες πριν κυριαρχούσαν στο τοπικό πρωτάθλημα των Ενώσεων που ανήκουν γεωγραφικά. Φυσικά, η φετινή στόχευση τόσο για τη διαχρονικά μεγαλύτερη ομάδα της Ηλείας, όσο και για τους Μεσσήνιους, αφορά σε μία όσο το δυνατόν υψηλότερη τελική κατάταξη. Άνοδος; Είναι, άραγε, αυτή η λέξη που «στοιχειώνει» τις προσπάθειες των δύο συλλόγων;

Στον Πανηλειακό, από μια σειρά εκτιμήσεων, δεν φαίνεται να είναι ο προβιβασμός στις επαγγελματικές κατηγορίες ένας «αυτοσκοπός» που τα φέρνει όλα στα μέτρα του. Η λογική του βήμα-βήμα, με στέρεες βάσεις και αντίστοιχες προοπτικές, μάλλον είναι αυτή που σε ενεστώτα χρόνο επικρατεί στον Πύργο και αυτό μπορεί να φανεί στους υπομονετικούς ως η ενδεδειγμένη τακτική.

Η «Μαύρη Θύελλα», από την πλευρά της, αναφέρει τη λέξη «άνοδος» με μεγαλύτερη ευχέρεια, αλλά την τελική κουβέντα θα τη «διαλαλήσει» το οριστικό ταμείο στο φινάλε του πρωταθλήματος. Η βαθμολογία μετά τις πρώτες έξι αγωνιστικές υποδεικνύει κάτι άλλο, αναδεικνύοντας ένα φαβορί.

Ο Αστέρας Αμαλιάδας δικαιώνει (παρά κάποια μη αμελητέα σημεία προβληματισμού που ξεπροβάλλουν ενίοτε) τις προσδοκίες που ο ίδιος καλλιέργησε μετά το καλοκαιρινό μεταγραφικό κρεσέντο. Σκοράρει με τη μεγαλύτερη συχνότητα από όλους και οδηγεί την κούρσα έχοντας αυτή τη στιγμή τέσσερις βαθμούς διαφορά από τις ομάδες που ισοβαθμούν στη δεύτερη θέση.

Σε «λογική» απόσταση, λοιπόν, βρίσκεται μία τριάδα ικανή να κυνηγήσει: ο Αστέρας Βλαχιώτη, ο Διαγόρας Βραχνέικων (η ομάδα που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «ευχάριστη έκπληξη» των έως τώρα δρώμενων) και η Καλαμάτα. Αν η ομάδα της Αμαλιάδας συνεχίσει έτσι, θα εδραιώσει μία καθοριστική υπέρ της «αύρα» που θα γίνει κάποια στιγμή «τείχος ασφαλείας». Το ποδόσφαιρο, όμως, στην πράξη είναι κάτι διαφορετικό και το πρόσφατο εντός έδρας 2-2 της ηλειακής ομάδας με την Αχαϊκή «δολοφονεί» κάθε βεβαιότητα.

Μπορεί να έχουμε περάσει τα μισά του πρώτου γύρου, αλλά θα είναι καλύτερα να αφήσουμε λίγο τον ίδιο το χρόνο να μας «αποκαλύψει» τα βαθύτερα θέλω και όλα τα «μυστικά» του φετινού ανταγωνισμού στο συγκεκριμένο όμιλο.

Τα ίδια ισχύουν για τις θέσεις του υποβιβασμού. Από τον πέμπτο Παναρκαδικό και κάτω, όλες οι ομάδες είναι κοντά στην προοπτική του να παλέψουν για την αποφυγή του «μοιραίου». Κι εδώ, στο τέλος του πρώτου γύρου θα μπορούν να γίνουν κάποιες ασφαλέστερες εκτιμήσεις. Που και αυτές δεν θα είναι προϊόν αριθμητικών υπολογισμών τόσο (με βάση φερ΄ειπείν τον βαθμολογικό πίνακα...), αλλά «άκρατος εμπειρισμός» (συσχετισμός εμφανίσεων και εντυπώσεων που έχουν δημιουργηθεί). Η ρευστότητα θα είναι το κυρίαρχο συστατικό για καιρό ακόμα. Κάποια ομάδα μπορεί μέχρι Δεκέμβρη να κάνει αυτά που πρέπει και ύστερα να συναντήσει ανυπέρβλητα εμπόδια δίχως να μπορεί να ανταποκριθεί. Ή το αντίστροφο. Το μόνο σίγουρο είναι πως για μεγάλο διάστημα η συντριπτική πλειοψηφία των αναμετρήσεων θα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον από όλες τις απόψεις.