Γράφει ο Κώστας Μαρούντας
Ο δεύτερος γύρος του 9ου ομίλου των φετινών μπαράζ για την άνοδο στη Γ΄Εθνική ξεκίναγε με το Αιγάλεω να υποδεχόταν την πρωτοπόρο Προοδευτική. Σε έναν αγώνα που ήταν στην κυριολεξία για τους Αιγαλεώτες "εναντίον όλων". Οι γηπεδούχοι είχαν να αντιμετωπίσουν μια σειρά "εμπόδια" και "αντιπάλους". Την ίδια την Προοδευτική, το βαθμολογικό άγχος, την μέτρια παρουσία στον πρώτο γύρο, την περσινή αποτυχία στην ίδια διαδικασία, την κακή ψυχολογία που είχε δημιουργηθεί σε ένα μεγάλο κομμάτι των φίλων τους, το γεγονός πως ταυτόχρονα ο Άγιος Ιερόθεος υποδεχόταν στην έδρα του τον Αετό, την ίδια την ιστορική "απαίτηση" -από τη σημειολογία του παρελθόντος- που μετέτρεπε σε εύλογο αυτοσκοπό την επιστροφή στις εθνικές κατηγορίες, τις απρόβλεπτες δυσκολίες που -έτσι και αλλιώς- προκύπτουν συχνά κατά τη διάρκεια μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης (ειδικά αν ο αντίπαλος σου είναι αντικειμενικά ένας πολύ δύσκολος αντίπαλος, ευρισκόμενος σε "καλό φεγγάρι"), αλλά και την ιδιαιτερότητα μιας "σύγκρουσης" με έντονο τοπικό χαρακτήρα... Υπάρχει κανείς που θα μπορούσε -έστω και χαριτολογώντας- να αποκαλέσει εύκολο το έργο του "Σίτι";
Όλα αυτά, μέχρι να σφυριχθεί το πέναλτι στο χειρότερο δυνατό σημείο για τους γηπεδούχους και να μπορέσει η Προοδευτική να ανοίξει υπέρ της το σκορ. Στο σημείο αυτό φαίνεται πως άλλαξαν πολλά σε πολλούς. Και ειδικά μέσα τους. Η ανάπαυλα έφερε τον καθένα στο γήπεδο, και ειδικά τους φίλους του Αιγάλεω, σε μια περίεργη θέση. Τα πράγματα είχαν στραβώσει ξανά, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που αν δεν έκανε την ανατροπή το "Σίτι" στην επανάληψη θα έμπαινε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οριστική "ταφόπλακα" στο όνειρο της ανόδου... Έτσι, μέσα σε αυτό το κλίμα, ξεκίνησε το επεισόδιο που λειτούργησε ως ο "πυροκροτητής" για όσα επακολούθησαν.
Στο τέλος της βραδιάς, στα μέρη των "βυσσινί" στήθηκε το αναμενόμενο και δικαιολογημένο ξέσπασμα-πανηγύρι της επιστροφής και στο Αιγάλεω επικράτησαν εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Όπως συμβαίνει σε κάθε διαφαινόμενη αγωνιστική αποτυχία, ειδικά όταν έρχεται με τέτοιο τρόπο όπως η διακοπή λόγω επεισοδίων... Κάποιοι στράφηκαν ενάντια σε όσους μπήκαν μέσα, άλλοι ενάντια στη διοίκηση, άλλοι ενάντια στο "κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου", άλλοι στον διαιτητή. Αρκετοί, δε, "πιάστηκαν' από το γεγονός πως τουλάχιστον επιδείχθηκε η δέουσα "οπαδική πυγμή"... Το μόνο σίγουρο είναι πως η τροπή που πήραν τα πράγματα (ειδικά στο πιθανότατο ενδεχόμενο αφαίρεσης βαθμών...) δίνει -κατά βάση- δύο μελλοντικές δυνατότητες στην ομάδα του Αιγάλεω. Ή θα την πάρει "από κάτω" και θα ενισχύσει αυτοκαταστροφικές σκέψεις που θα την "απονευρώσουν" ή θα την πεισμώσει να τα βάλει "εναντίον θεών και δαιμόνων", επιδιώκοντας του χρόνου να πάρει πραγματική εκδίκηση από όλα και όλους. Και από τον κακό εαυτό της... Αυτό θα το μάθουμε μόνο όταν έχουμε επαρκές δείγμα από την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Τελικά, την Τετάρτη "συμμάχησαν" με το Αιγάλεω μόνο τα δοκάρια που σταμάτησαν τον Ά.Ιερόθεο απέναντι στον Αετό (0-0). Γράφτηκε αυτό το απόγευμα ένα απίστευτο "αφήγημα" με αρνητικές συνέπειες για μια ιστορική (και σημαντική) ομάδα της Αττικής, ένας γαλάζιος ουρανός που γέμισε σύννεφα...