Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αρκεί οι πληγές να επουλώνονται στο πέρασμά του. Σε διαφορετική περίπτωση έχει τη δύναμη να μετατρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου σε μαρτύριο. Το δικό του μαρτύριο βιώνει εδώ και έντεκα χρόνια ο Γιώργος Αργυράκης, ο οποίος είδε από τη... μια στιγμή στην άλλη να έρχονται τα πάνω-κάτω στη ζωή του. Το παιδί που λάτρευε να παίζει μπάλα όλη μέρα, ο φιλόδοξος ποδοσφαιριστής που έφτασε να αγωνιστεί ακόμη και σε επίπεδο Α' Εθνικής, έδωσαν τη θέση τους στον ωριμασμένο άνδρα, που κάπως απότομα έμαθε πως θα ήταν πλέον αναγκασμένος να ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέσα στους πόνους. Εφησυχασμός; Ιατρική ανευθυνότητα; Ατυχία; Ολιγωρία; Ό,τι κι αν ισχύει περισσότερο, σημασία έχει πως εδώ και έντεκα χρόνια ο πρώην άσος των ελληνικών γηπέδων δίνει τη δική του μάχη με τη νόσο Buerger, κινδυνεύοντας ακόμη και να χάσει το πόδι του! Αντλώντας δύναμη από την υπέροχη οικογένειά του, ο Γιώργος Αργυράκης είναι αποφασισμένος να συνεχίσει να δίνει τον αγώνα του με το κεφάλι ψηλά και με το χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό του. Στην ηλικία των 39 ετών, σήμερα, μοιράστηκε μερικές όμορφες στιγμές του παρελθόντος, όπως επίσης και την πορεία της περιπέτειας που περνά, ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλους εκείνους που του έχουν συμπαρασταθεί σε αυτό τον «Γολγοθά», δίνοντας παράλληλα τις συμβουλές του στα νεαρά παιδιά που σιγά-σιγά μπαίνουν στον αθλητισμό.

«Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στη Δόξα Βύρωνα, 6-7 ετών, σύντομα όμως πήγα στο παιδικό του Εθνικού Αστέρα. Εκεί, άλλωστε, έπαιζε και ο αδερφός μου, ο οποίος ήταν και το πρότυπό μου σαν μικρό παιδί. Μάλιστα, είχαμε προπονητή τον πατέρα του Στέλιου Γιαννακόπουλου, τον κ. Νίκο. Από τις ακαδημίες ενσωματώθηκα στην πρώτη ομάδα το 1996, υπογράφοντας επαγγελματικό συμβόλαιο. Έμεινα εκεί μέχρι το 2001. Καταφέραμε να ανέβουμε από τη Γ' στη Β' Εθνική και από εκεί στην Α' Εθνική. Αξέχαστες εποχές! Έμεινα δύο χρονιές και στην Α' Εθνική, με προπονητή τον Σπύρο Λιβαθηνό, για να πάω μετά στον Ηλυσιακό, όπου παρέμεινα περίπου τρία χρόνια. Ύστερα πήγα στην Αθηναΐδα για δύο χρόνια και μετά άλλα δύο χρόνια στον Αθηναϊκό, με προπονητές τον Κώστα Τσάνα και τον Μιχάλη Γρηγορίου. Στον Αθηναϊκό ξεκίνησαν οι πόνοι στα πέλματα» κατέθεσε αρχικά και συνέχισε: «Άρχισα να βάζω πάτους από σιλικόνη. Μου είχαν φέρει, μάλιστα, πάτους από το Βέλγιο που θα με βοηθούσαν. Επειδή στον Αθηναϊκό δύο χρόνια δεν πληρώθηκα καθόλου, πήγα στον ΓΣ Καισαριανής, όπου σίγουρα δεν πρόλαβα να προσφέρω πολλά γιατί με χτύπησε το πρόβλημα. Θυμάμαι σε μια προπόνηση με έπιασε ένας τέτοιος πόνος, που από εκεί κι έπειτα έκανα έναν χρόνο να παίξω μπάλα. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε μία στροφή στο γήπεδο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνο να περπατάω. Όταν πήγαινα να τρέξω, έπεφτα κάτω από τους φριχτούς πόνους που είχα στα πέλματα, κυρίως στο αριστερό πόδι».

Αστοχίες και ανευθυνότητα

Πιθανόν η κατάσταση να ήταν σήμερα πολύ διαφορετική, προς το καλύτερο, για τον Γιώργο. Του στοίχισε, όμως, η ανευθυνότητα των ιατρών που έβρισκαν διάφορα άλλα πράγματα, πέρα από το πραγματικό πρόβλημα. «Με πήγαιναν σε γιατρούς οι οποίοι μου έβρισκαν... διάφορες παθήσεις. Τελικά, καταλήξαμε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο ότι πάσχω από πελματιαία απονευρωσίτιδα και έκανα κάποιες σχετικές θεραπείες. Μου έκαναν κάτι σαν ηλεκτροσόκ κάτω από το πόδι, ώστε να μπορώ να παίζω. Δεν μπορούσα, όμως, να ακολουθήσω έντονους ρυθμούς. Έπαιζα πιο πολύ με την εμπειρία μου. Στη συνέχεια πήρα μεταγραφή στον Φωστήρα Καισαριανής. Στην ουσία έπαιζα τέσσερα χρόνια με βουλωμένες αρτηρίες και έβαζα και τριάντα γκολ τον χρόνο! Έκλαιγα στην κυριολεξία από τους πονους, ακόμα και στις προπονήσεις, και προσπαθούσα να μην με καταλάβουν οι συμπαίκτες μου. Γνώριζαν, βέβαια, ότι έχω πρόβλημα, αλλά ούτε κι εγώ μπορούσα να φανταστώ το μέγεθός του! Δεν ήξερα ότι κινδύνευε η ζωή μου και ότι θα μπορούσε κάποιος θρόμβος να πάει στην καρδιά και να πεθάνω μέσα στο γήπεδο. Το καλοκαίρι του 2010 προσπάθησα να κάνω προετοιμασία με την ομάδα, όμως ήταν αδύνατο. Το ίδιο πράγμα, όπως πριν τρία χρόνια, στον ΓΣ Καισαριανής. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε 500 μέτρα».

Η ανακάλυψη της αλήθειας

Κάτι παραπάνω από τρία χρόνια υπέφερε, χωρίς να γνωρίζει ακριβώς από τι πάσχει. Ο αθλίατρος Νώντας Τουργέλης ήταν, τελικά, ο άνθρωπος που εντόπισε το πρόβλημα και έκανε την αρχή, ώστε να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά. Ο Γιώργος Αργυράκης συνέχισε την εξιστόρηση, αναφερόμενος και στους ιατρούς που τον βοήθησαν να αποφύγει τα χειρότερα. «Κάποιοι παράγοντες από την ομάδα μου σύστησαν έναν αθλίατρο, τον Νώντα τον Τουργέλη, στον οποίο είπα το ιστορικό μου. Αυτός ο άνθρωπος κατευθείαν βρήκε το πρόβλημα που έχω: νόσος Buerger. Είναι γνωστή και ως η νόσος των καπνιστών, όμως και παθητικός καπνιστής να είναι κανείς, ενδεχομένως να κινδυνεύει. Στο νοσοκομείο έχω γνωρίσει κι άλλους που υποφέρουν από αυτή τη νόσο. Μάλιστα, μεταξύ αυτών είναι και ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, του οποίου το όνομα δεν θέλω να αναφέρω. Αν δεν είχα χάσει όλον αυτό τον χρόνο, θα είχα φροντίσει να είμαι σε καλύτερη κατάσταση από το να καταστραφούν οι αρτηρίες μου και τα αγγεία μου και να μην μπορώ να περπατήσω 50 μέτρα. Έφτασα στο σημείο να μου σπάσει και η θρόμβωση που είχα στο πόδι. Θα μπορούσε να έχω πεθάνει ακαριαία. Υπό αυτή την έννοια, είμαι και... τυχερός μέσα στην ατυχία μου» σχολίασε και επανήλθε: «Ο Νώντας ο Τουργέλης μού σύστησε έναν αγγειοχειρουργό καθηγητή, τον κ. Σπύρο Βασδέκη, ο οποίος μαζί με τον κ. Αντρέα Λάζαρη και τον κ. Ηλία Μπρούντζο είναι οι άνθρωποι που έσωσαν το πόδι μου. Ήμουν έναν χρόνο στο νοσοκομείο, έχω μπαλονάκια, στεντ, μπάι μπας, έχω υποστεί γάγγραινα στο αριστερό πόδι, έχω κάνει τρία χειρουργεία, μέχρι και σκουλήκια έβγαζε το πόδι μου! Όλοι οι γιατροί μου έλεγαν ότι πρέπει να το κόψω και αυτοί οι άνθρωποι μου έδιναν ελπίδες και το πάλεψαν, χωρίς να πάρουν χρήματα από μένα γιατί ήμουν και είμαι φτωχό παιδί! Με βοήθησαν χωρίς να μου ζητήσουν τίποτα και τους το χρωστάω που έχω τα δύο μου πόδια και είμαι όρθιος».

Στην περιπέτεια αυτή δεν είναι μόνος

Δεν θα ήταν δυνατόν βέβαια να μην αναφερθεί και στους υπόλοιπους ανθρώπους που σε όλη αυτή την περιπέτεια βρέθηκαν στο πλευρό του. «Σε όλο αυτό, στάθηκαν δίπλα μου και κάποιοι άνθρωποι από τον Δήμο, παλιοί μου συμπαίκτες, που έκαναν και ένα παιχνίδι για μένα και βοήθησαν να μαζευτούν κάποια λεφτά για να μπορέσω να πληρώνω τα φάρμακά μου, γιατί τότε δεν δούλευα. Και τα αδέρφια μου. Ό,τι μπορούσε να κάνει ο καθένας, το έκανε. Και ο κ. Δημήτρης Βούρλος με βοήθησε πάρα πολύ. Έπαιρνε τηλέφωνα υπουργούς, όταν έλειπαν κάποια φάρμακα, έπαιρνε τηλέφωνα σε γραμματείες. Του χρωστάω πολλά πράγματα γιατί με τις γνωριμίες του και τα τηλέφωνα που έκανε με βοήθησε. Από άλλους περίμενα κάποια άλλα πράγματα. Κάποιους που τους πίστευα ότι θα ήταν δίπλα μου, δεν ήταν. Δεν πειράζει. Στα δύσκολα φαίνεται ποιοι είναι δίπλα σου και ποιοι σ' αγαπάνε». Ειδική μνεία, ωστόσο, έκανε στη Χαρά, σύζυγό του και μητέρα των παιδιών του. «Η γυναίκα μου, η Χαρούλα, ήταν δίπλα μου, κοιμόταν στα πόδια μου. Πήγαινε για δουλειά, μετά ξανά δίπλα μου. Ενώ άλλοι φεύγανε, εκείνη στάθηκε δίπλα μου. Ήξερε ότι πιθανόν κάποια στιγμή να χάσω το πόδι μου. Θυμάμαι ότι την είχα πιάσει στο νοσοκομείο και της είχα πει να τελειώναμε τη σχέση μας γιατί ήταν νέα κοπέλα και θα έπρεπε να βρει κάποιο άλλο παιδί, για να φτιάξει τη ζωή της. Ένιωθα πως θα της κατέστρεφα τη ζωή, όσο κι αν μ' αγαπούσε. Μου αρνήθηκε, λέγοντάς μου πως και ο παππούς της είχε ένα πόδι, γιατί το άλλο το είχε χάσει στον πόλεμο, και πως θα κάνει μαζί μου ό,τι θα έκανε και αν είχα δύο πόδια. Τότε ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι αυτή θα γινόταν η γυναίκα μου και θα έκανα παιδιά μαζί της. Με βοήθησε και ο Κύριος και έγιναν τα πράγματα όπως τα σκέφτηκα».

Καθημερινότητα μπολιασμένη από πόνους και μνήμες

Η σημερινή πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι πολύ σκληρή για τον Γιώργο, ο οποίος στην ουσία δεν μπορεί να χαρεί ζωή. Η εξομολόγησή του τα... λέει όλα: «Πονάω καθημερινά από το 2006 και έχουμε 2017! Ζω με τους πόνους! Δουλεύω για να συντηρώ την οικογένειά μου. Πηγαίνω με πόνους στη δουλειά. Έχω κάνει δύο υπέροχα παιδιά και δεν μπορώ να ευχαριστηθώ το παιχνίδι μαζί τους. Με στεναχωρεί ακόμα και στην τηλεόραση που βλέπω ποδόσφαιρο. Δεν πηγαίνω συχνά στο γήπεδο για αυτό τον λόγο. Τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν πέρσι, στην ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, που περάσαμε στον ημιτελικό του Κυπέλλου. Πηγαίνω στην ΑΕΚ, είμαι ΑΕΚ από... γιαγιά και έχει γίνει και ο γιος μου ΑΕΚ. Όταν μου το ζητάει να πάμε γήπεδο, δεν μπορώ να του χαλάσω χατίρι. Πηγαίνουμε. Μου αρέσει, επίσης, όποτε μπορώ να βλέπω τον Μικρασιατικό, οι άνθρωποι του οποίου μου είχαν σταθεί κιόλας. Νιώθω υποχρεωμένος να πάω να δω τον Μικρασιατικό. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, να έπαιζα ένα εικοσιτετράωρο ασταμάτητα! Και άλλες φορές που ήμουν κουρασμένος, να γύρναγα τον χρόνο πίσω και να μην άφηνα δευτερόλεπτο! Να έπαιζα όσο περισσότερο μπορούσα, κάτι που τώρα δεν μπορώ να κάνω». Σε εκείνο το σημείο, σημείωσε πως η συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να προκαλούν οι αναμνήσεις, επιβαρύνουν περαιτέρω την υγεία του, προσθέτοντας όμως πως κάποια στιγμή θέλει να ασχοληθεί με την προπονητική: «Πρέπει να αποφεύγω τις συγκινήσεις. Αν κάτσω και αναπολήσω παλιές, καλές στιγμές στο ποδόσφαιρο, θα στεναχωρηθώ. Και αυτό δεν μου κάνει καθόλου καλό. Δεν πρέπει να στεναχωριέμαι, δεν θέλει άγχος, δεν θέλει στρες, όλα αυτά δεν βοηθάνε. Κάθε φορά που στεναχωριέμαι ή αγχώνομαι, το πόδι μου αρχίζει και καίει, με πονάει, τα δάχτυλά μου μαζεύονται σαν παραπληγικού. Μου έρχονται, όμως, πράγματα στο μυαλό από το ποδόσφαιρο, καταστάσεις που έχω ζήσει με συμπαίκτες μου και μου έχουν λείψει. Θέλω να είμαι μέσα στο ποδόσφαιρο. Στο μέλλον θα μπορούσα να ασχοληθώ ως προπονητής, ίσως να δουλέψω με ακαδημίες, κάτι που θεωρώ ευχάριστο και μακριά από άγχος. Υπάρχει στο μυαλό μου. Ήδη κάνω κάποια πράγματα χωρίς αμοιβή σε κάποιες ομάδες τις Καισαριανής, όμως λόγω δουλειάς δεν μπορώ να το κάνω τακτικά. Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ στενά με το ποδόσφαιρο».

Οι συμβουλές του Γιώργου στους νεαρούς ποδοσφαιριστές

Πέρασε και περνάει δύσκολες στιγμές, κάτι που απεύχεται για κάθε άνθρωπο. Ο Γιώργος Αργυράκης δεν διστάζει να συμβουλεύσει τα παιδιά που μπαίνουν σιγά-σιγά στον αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο. «Όταν νιώσει κανείς πόνους στα πέλματα, καλό θα είναι να κάνει ένα τρίπλεξ αρτηριών. Να προλάβει δυσάρεστες καταστάσεις. Να μην το αφήσει. Επίσης, θα ήθελα να πω στα νεαρά παιδιά ότι από τη στιγμή που ξεκινούν να κάνουν αθλητισμό, να μένουν μακριά από όλα τα άλλα. Μακριά από ξενύχτια και όλα τα υπόλοιπα. Δεν τελειώνουν ποτέ αυτά. Να προσέχουν τις παρέες τους. Να παίζουν ποδόσφαιρο γιατί αυτό μπορούν να το κάνουν συγκεκριμένα χρόνια. Όσο κάνουν αθλητισμό, να είναι αφιερωμένα εκεί. Να ξέρουν ότι μέχρι εκεί που θα φτάσουν, θα έχουν προσπαθήσει όσο μπορούσαν, για να μην γυρίσουν μία μέρα και τα βάλουν με τον εαυτό τους. Να το χαρούν, να περάσουν καλά και αν μπορούν να βοηθήσουν και την οικογένειά τους, γιατί ζούμε σε δύσκολες μέρες».