Δεν ξέρω τι είναι πιο σημαντικό ώστε να προταχθεί ως κεντρική ιδέα μετά τον κυριακάτικο αγώνα της Νεάπολης. Το γεγονός πως ο Ιωνικός μπαίνει πια σε μεγάλες περιπέτειες ή πως ο Διαγόρας Ρόδου εισέρχεται για τα καλά σε τροχιά διεκδίκησης πρωτιάς; Μάλλον, και τα δύο ταυτόχρονα. Γιατί έχουν σημασία εξίσου μεγάλη και δεν αλληλοδιαπλέκονται από τη στιγμή που σφύριξε ο διαιτητής για τελευταία φορά. Η μία ομάδα έχει τραβήξει χειρόφρενο, η άλλη πατάει το γκάζι, σε δύο πορείες αντίθετες...

Ο Ιωνικός επέστρεφε στις εντός έδρας αναμετρήσεις μετά από καιρό. Είχαμε μείνει σε μία αξιόμαχη ομάδα που εμφάνιζε προβλήματα στην επιθετική αποτελεσματικότητα. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η βαθμολογική θέση της ομάδας της Νίκαιας χειροτέρευσε. Και αν σε κάθε τέτοια περίσταση υπάρχουν χαρακτηριστικά που μετατρέπουν την κατάσταση σε κάτι λιγότερο επώδυνο από αυτό που φαίνεται, οι ψυχολογικές προεκτάσεις βαραίνουν όσο τίποτα άλλο.

Από την άλλη, ο Διαγόρας πήγαινε στη Νεάπολη έχοντας μονάχα την εκτός έδρας ισοπαλία με τον Πέλοπα Κιάτου ως «στίγμα» στην έως τώρα πορεία του στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Και φυσικά ως σημείο αναφοράς που ξεχώριζε υπήρχε το 1-0 επί της Προοδευτικής εντός έδρας στη δεύτερη αγωνιστική.

Με το ξεκίνημα του αγώνα ο Ιωνικός προσπάθησε να κάνει αυτά που ξέρει και μπορεί. Να πέφτουν πάνω στη μπάλα οι παίκτες του με πάθος, να αμύνονται σθεναρά και με την ανάλογη αύρα να ψάχνουν μπροστά το κάτι καλό. Δίχως, βέβαια, τους απαιτούμενους αυτοματισμούς, αλλά η πρόθεση υπήρχε στην αρχή και «έκανε μπαμ».

Ο Διαγόρας, από την πλευρά του, έψαχνε στις αντεπιθέσεις το γκολ, το οποίο ήρθε μάλλον σε ανύποπτο χρονο και ήταν ένα πραγματικό «δώρο». Εκεί όλα άλλαξαν, υπό την έννοια πως οι παίκτες του Ιωνικού απογοητεύτηκαν. Αυτό προκύπτει, μάλλον, από μια αδιόρατη αίσθηση που υπάρχει για κάποια συγκεκριμένα πράγματα που αφορούν στο ποδοσφαιρικό βεληνεκές του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Η διάθεση ξεχειλίζει, η πραγματικότητα εδώ και λίγο καιρό διαψεύδει, επομένως η ψυχολογία είναι άκρως ευμετάβλητη. Το δεύτερο γκολ του Διαγόρα ήταν η οριστική ταφόπλακα στις επιθυμίες του Ιωνικού να αποφύγει την ήττα. Στις κερκίδες του γηπέδου της Νεάπολης σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο επικρατούσε ένα περίεργο κλίμα. Απογοήτευση (για το αποτέλεσμα), οργή (για τα όσα οδήγησαν την ομάδα μέσα σε λίγους μήνες από τις παρυφές της Β' Εθνικής στον κίνδυνο της Α' Πειραιώς...), ανησυχία (για τα άμεσα αγωνιστικά μελλούμενα), σιωπηρή «συγκατάθεση» στην ουσιαστική ανωτερότητα του Διαγόρα και, γενικώς, πολλά πράγματα που δυσκολεύουν τη συνέχεια.

Κομβικότατο το σημείο. Ή θα συσπειρωθούν όλοι γύρω από ένα συγκεκριμένο στόχο και με νηφαλιότητα θα παλέψουν ή θα προχωρήσει μια σεζόν βασανιστική με αβέβαιη κατάληξη. Αυτή τη στιγμή είναι κάπως οριακά τα πράγματα. Tα περιθώρια στενεύουν, όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί τα ίδια τα «κουκιά» του ομίλου μοιάζουν συγκεκριμένα. Στον Ιωνικό πρέπει σιγά σιγά να αποσαφηνίζουν ποιες ομάδες θα αφήσουν πίσω τους και ποιες θα κυνηγήσουν έτσι ώστε να διατηρηθούν στα δεδομένα που βρίσκονται εδώ και κάποια χρόνια όσον αφορά στην κατηγορία που συμμετέχει ο σύλλογος...

Η ομάδα της Ρόδου ήξερε τι ήθελε και αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος πως ήξερε και πώς θα το πάρει. Και ο Ιωνικός έφτανε στην αντίπαλη περιοχή, αλλά οι παίκτες του Διαγόρα όποτε το έπρατταν έμοιαζαν πιο επικίνδυνοι. Αυτός ο Διαγόρας μπορεί να διεκδικήσει την πρωτιά. Και με βάση τη βαθμολογική του συγκομιδή και με βάση τα όσα μας έδειξε αυτό το κυριακάτικο απόγευμα. Και μόνο που στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο είναι «μέσα στα πράγματα» για την πρωτιά τόσες ομάδες (Προοδευτική, Διαγόρας, Εθνικός και Ρόδος) μετατρέπει τη συνέχεια σε άκρως ενδιαφέρουσα. Τουλάχιστον, οι δύο από τις τρεις ομάδες της Ρόδου δικαιώνουν τα όσα σιγοψιθυρίζονταν από καιρό όσον αφορά στις ικανότητες τους.