Είναι κάποιες στιγμές που θέλοντας και μη , ένα αναπάντεχο γεγονός χαράς ή λύπης μπορεί να σου δημιουργήσει πολλαπλά συναισθήματα.
Όπως ο χαμός του τεράστιου Μίμη Παπαϊωάννου που στα 81 χρόνια του «έφυγε» για την γειτονιά των Αγγέλων!
Έναν άνθρωπο που γνώρισα σε μικρή ηλικία και δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της τιμής το να στέκεσαι δίπλα του και να σου απονέμει μάλιστα ο ίδιος τιμητική διάκριση!
Ήταν κοντά στο 1980 όταν αμούστακος ποδοσφαιριστής στις ακαδημίες του Απόλλων Καλαμαριάς , βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω μπροστά σε αυτήν την τεράστια ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που σήμερα αποχαιρετά με κάθε τιμή ολόκληρη η Ελλάδα.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου για εμένα υπήρξε κάτι ξεχωριστό στην ζωή μου και για αυτόν τον λόγο όπως θα εξηγήσω παρακάτω έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον ξανασυναντήσω μετά από 40 ολόκληρα χρόνια !
Ήταν μεσημέρι κάποιας Τετάρτης , όπου στο γήπεδο του Απόλλων Καλαμαριάς είχε προγραμματιστεί φιλικό παιχνίδι του Απόλλωνα με την μεικτή Ελλήνων ποδοσφαιριστών, για να μαζευτούν χρήματα για την αποκατάσταση του Μπούλη Αλεξανδρίδη ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Δύο ημέρες νωρίτερα ακούγοντας και διαβάζοντας το γεγονός του σκοπού αυτού του αγώνα που ήταν φιλανθρωπικού χαρακτήρα , αποφάσισα να σπάσω τον κουμπαρά μου που είχα αποταμιεύσεις για να αγοράσω για πρώτη μου φορά ποδήλατο!
Το έκανα με χαρά διότι αν και μικρός μπορούσα να καταλάβω ποιο ήταν πιο σημαντικό ανάμεσα στην δική μου χαρά και την υγεία κάποιου Απολλωνιστή.
Εκείνο λοιπόν το μεσημέρι με ενημέρωσαν πως θα πρέπει να πάω μετά το σχολείο στο γήπεδο για να με βραβεύσουν για εκείνη την κίνηση .
Αμήχανος βρέθηκα ξαφνικά ανάμεσα σε τεράστιες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες όπως μπορεί κάποιος να διακρίνει στις φωτογραφίες που υπάρχουν στο προσωπικό μου αρχείο και δημοσιεύω σήμερα.
Ο κλήρος για να μου αποδώσει την ανθοδέσμη και ένα μετάλλιο έπεσε στο τεράστιο Μίμη Παπαϊωάννου!
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε αλλά ποτέ δεν μπορούσα να ξεχάσω εκείνη την στιγμή!
Ήθελα με κάθε τρόπο να βρω να τον συναντήσω και να τον ευχαριστήσω για εκείνη ανεπανάληπτή για την παιδική μου ηλικία στιγμή!
Τελικά το πείσμα μου πήρε σάρκα και οστά !
Τα κατάφερα το 2020 να τον συναντήσω και να τον αγκαλιάσω.
Κατάφερα να κάνω πραγματικότητα το παιδικό μου όνειρο , μέσα από το οποίο ήθελα να ξαναδώ τον άνθρωπο που με αγκάλιασε και με τίμησε.
Και αφού πρώτα συστήθηκα του ζήτησα να βγούμε μια ακόμη φωτογραφία , όπως τότε!
Αυτός δεξιά και εγώ αριστερά , με την μόνη διαφορά πως η μια φωτογραφία με την άλλη είχε 40 χρόνια διαφορά!
Σε ευχαριστώ για την μεγάλη τιμή που μου έκανες τεράστιε Μίμη Παπαϊωάννου.
Καλό ταξίδι …
