Το ποιόν του Ερίκ Καντονά ήταν ανέκαθεν γνωστό. Ο σπουδαίος Μασσαλός «καλλιτέχνης» (όπως αυτοπροσδιορίζεται) αποτελεί το απόλυτο ρετρό είδωλο της δεκαετίας του ‘90 και αυτό δεν συμβαίνει μονάχα γιατί «μάγευε» με την μπάλα στα πόδια.

Η εικόνα του θρύλου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι αυτή που φέρνουμε στο μυαλό μας όποτε μιλάμε περί «ποδοσφαιρικής αλητείας».  Η εικόνα που πίσω της κρύβει μια ελεύθερη προσωπικότητα, έναν νου χωρίς ηλίθια όρια και ένα στόμα δίχως φίλτρο.

Ο Καντονά ήταν και είναι σταρ, το ήξερε και το ξέρει, όμως ποτέ δεν ένιωσε τέτοιος. Ο «King Eric» έπραττε πάντα σύμφωνα με τον εαυτό του χωρίς σύνορα καθωσπρεπισμού στις λέξεις και τις αποφάσεις του.

«Το σημαντικότερο πράγμα για εμένα είναι ότι ήμουν αυτός που ήμουν. Ήμουν ο εαυτός μου»

Το έδειξε το 1995 όταν κλώτσησε και… ξεφτίλισε τον ρατσιστή Μάθιου Σίμονς. Το έδειξε την ίδια χρονιά όταν χτύπησε τον παπαράτσι που επέμενε να φωτογραφίσει την έγκυο γυναίκα του, το έδειξε το 1997 όταν σε ηλικία 31 ετών σταμάτησε το ποδόσφαιρο, το δείχνει στις συχνές του κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις.

Πιο πρόσφατο έργο του καλλιτέχνη Ερίκ, τα λόγια του για το προσεχές παγκόσμιο κύπελλο στο Κατάρ:

«Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν φιλοξενηθεί διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή τα Μουντιάλ, σε χώρες που αναπτύσσονται όπως η Ρωσία ή η Κίνα. Όμως το Κατάρ δεν είναι χώρα του ποδοσφαίρου. Ούτε είμαι αντίθετος στο να φιλοξενούν το Μουντιάλ χώρες όπου υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης και προώθησης του ποδοσφαίρου όπως η Αφρική ή οι ΗΠΑ τη δεκαετία του ’90. Όμως, στο Κατάρ, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τέτοια προοπτική. Όλα γίνονται για τα λεφτά νομίζω. Τους νοιάζουν μόνο τα χρήματα. Ο τρόπος που εκμεταλλεύτηκαν τους εργάτες που έχτισαν τα γήπεδα είναι φρικτός. Έχουν πεθάνει χιλιάδες άνθρωποι κι εμείς θα πανηγυρίσουμε για το Μουντιάλ;»

«Ο επαναστάτης που θα γινόταν βασιλιάς» όπως χαρακτηρίστηκε από τον Φιλίπε Οκλέρ στο ομώνυμο βιβλίο του 2009, Ερίκ Καντονά έδειξε τον δρόμο. Έδειξε τον δρόμο σε άλλους αθλητές, παλαίμαχους και κυρίως εν ενεργεία. Στους ποδοσφαιριστές που παρά το τεράστιο βήμα που πλέον τους δίνεται αρνούνται να μιλήσουν για όλα τα ηλίου φαεινότερα υπό τον φόβο της οικονομικής (;) χασούρας.

Το Beautiful Game,  το άθλημα της εργατικής τάξης (όπως το είχε χαρακτηρίσει πάλι ο Καντονά σε συνέντευξη στον Guardian) σκοτώνει τους εργάτες και ο ποδοσφαιρικός κόσμος δεν μιλάει.

Άμα είσαι νέος και ψάχνεις ποδοσφαιρικό πρότυπο, μάθε ότι η νέα γενιά δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα σαν τον Ερίκ Καντονά.

Σκοτώνουμε ανθρώπους και φτιάχνουμε γήπεδα, καίμε τα δέντρα και χτίζουμε μεζονέτες όπως έλεγε ο Τζιμάκος που σαν σήμερα πριν 4 χρόνια «απολύθηκε».