Ο αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο, είναι μια ευχάριστη αλλά και αποδοτική απασχόληση για τους νεαρούς αθλούμενους. Όταν μιλάμε για αποδοτική αναφερόμαστε στα οφέλη που προκύπτουν στους ασχολούμενους με αυτό. Η διαρκής κίνηση, οι αλλεπάλληλες μη προγραμματισμένες εναλλαγές του σώματος στον χώρο, η ταχύτητα, η ευλυγισία, η αντοχή η δύναμη, είναι ιδιότητες που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και των αγώνων. Ακόμη η ευφυΐα, η σκέψη η εξυπνάδα η ομαδικότητα η αλληλοσυνεργασία, καλλιεργούνται απόλυτα στα εκπαιδευτικά διπλά αλλά και στους αγώνες.
Δε παραβλέπουμε επίσης την «προετοιμασία» που χρειάζεται για να μπει ο νεαρός ποδοσφαιριστής στο πνεύμα του αγώνα. Αυτοπειθαρχία, ευσυνειδησία, αυτοσυγκράτηση είναι οι κύριες ιδιότητες που αναπτύσσει ο νεαρός ποδοσφαιριστής, απαραίτητες για την προσωπική του προετοιμασία για τους αγώνες και τις προπονήσεις εν μέρει. Πράγματι ο νεαρός ποδοσφαιριστής πρέπει να κοιμηθεί νωρίς, να καταναλώσει κατάλληλη τροφή στη σωστή ποσότητα, έτι ώστε να αποδώσει ο οργανισμός του την μεγαλύτερη δυνατή ενέργεια στο συγκεκριμένο χρόνο. Αυτές και άλλες λεπτομέρειες καθιστούν το παιδί υπεύθυνο και πειθαρχημένο, σημαντικές ιδιότητες που θα το ακολουθούν στο υπόλοιπο της ζωής του.
Όμως πέραν των σημαντικών ωφελειών που αποδίδει το ποδόσφαιρό και γενικότερα ο αθλητισμός στα παιδία, δημιουργούνται και αναπόφευκτοι τραυματισμού κατά τη διάρκεια των προπονήσεων ή των αγώνων. Οι συνηθέστεροι των τραυματισμών στην παιδική ηλικία αφορούν τα κάτω άκρα με προεξέρχοντες τις χονδροπάθειες. Αυτές είναι βλάβες στον πυρήνα οστέωσης διαφόρων οστών. Συγκεκριμένα ο πυρήνας γίνεται μαλακός, παραμορφώνεται, κομματιάζεται και μετά από ένα χρονικό διάστημα που διαφέρει, αποκαθίσταται χωρίς όμως να αποκαθίσταται το αρχικό φυσιολογικό του σχήμα. Η αλλοίωση αυτή, είναι αποτέλεσμα αγγειακής διαταραχής ( ισχαιμίας) και ο τραυματισμός ή οι συνεχόμενοι μικροτραυματισμοί στο ίδιο σημείο είναι η βασική αιτία αρθρίτιδας. Οι συνηθέστερες εντοπίσεις χονδροπάθειας σε νεαρούς ποδοσφαιριστές είναι:
- Στο κνημιαίο κύρτωμα ή νόσος Osgood- Schlatter (μπροστά στο γόνατο κάτω από την επιγονατίδα)
- Στο κάτω πόλο της επιγονατίδας ( νόσος Jonansson – Larsen)
- Στη πτέρνα ( νόσος Server )
- Στο γόνατο , στον εσωμηριαίο κόνδυλο ( διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα)
- Στην ποδοκνυμική ( συγκεκριμένα στο σκαφοειδές του ταρσού ή στην κεφαλή του 2ου μετατάρσιου)
- Σπανιότερα στη σπονδυλική στήλη.
Από τις παραπάνω οστεοχονδρίτιδες, οι συχνότερες στο ποδόσφαιρο είναι οι τρείς πρώτες, που με την κατάλληλη αγωγή και αποχή επί δίμηνο περίπου από κάθε αθλητική εκδήλωση, επουλώνονται. Αντίθετα η διαχωριστική οστεοαρθρίτιδα στ γόνατο και αυτή στην κεφαλή του μηριαίου είναι σοβαρότερες και χρειάζονται μεγαλύτερη προσοχή από τα παιδιά, τους γονείς αλλά και έμπειρο κατάλληλο ιατρό, για να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις.
Οι κακώσεις της ποδοκνημικής- διαστρέμματα ( κοινώς στραμπουλήγματα) είναι αρκετά συχνά στις ηλικίες αυτές, αλλά συνήθως έχουν γρήγορη αποκατάσταση και καλή πρόγνωση. Η άμεση τοποθέτηση πάγου στην περιοχή και η εφαρμογή ελαστικού επιδέσμου, εμποδίζουν την ανάπτυξη οιδήματος και περιορίζουν τον πόνο επιταχύνοντας την ανάρρωση.
Οι κακώσεις γονάτων δεν είναι συχνές στην παιδική ηλικία και αυτό γιατί τα στοιχεία του γονάτου είναι εύπλαστα με μεγάλη ευλυγισία και απαιτείται πολύ ισχυρή δύναμη ( χτύπημα) για να προκληθούν βλάβες στους μηνίσκους και τους συνδέσμους του γόνατος. Πιο συχνά είναι οιδήματα στην περιοχή του γονάτου ου αποκαθίστανται. Ακόμα οι μυϊκές θλάσεις δεν είναι συχνές για τους παραπάνω αναφερόμενους λόγους. Αντίθετα πιθανές τενοντίτιδες στο Αχίλλειο τένοντα, στον επιγονατιδικό (Jumper’s Knee) και στο ιγνυακό τένοντα του γόνατος εμφανίζονται και έχουν να κάνουν με το ανεπαρκές «ζέσταμα» , των νεαρών ποδοσφαιριστών , του ακατάλληλου αγωνιστικού χώρου και τα ακατάλληλα παιδικά υποδήματα. Οι υμενίτιδες στο ισχίο δεν είναι συχνές όμως θέλουν ιδιαίτερη προσοχή και την κατάλληλη αποκατάσταση για να μην γίνουν « χρόνιες» καταστάσεις που θα παιδεύσουν τον αθλούμενο περιοδικά για πολλά χρόνια. Τέλος, οι τραυματισμοί στα άνω άκρα , αφορούν κυρίως κατάγματα στο αντιβραχιόνιο. Τα χαρακτηριστικά αυτών των καταγμάτων, είναι η εμφάνιση τους στην ακτινογραφία « σαν σπασμένο χλωρόξυλο», στα οποία το οστό κάμπτεται και σπάει μόνο από τον ένα φλοιό στην κυρτή επιφάνεια, ενώ ο άλλος στην κοίλη παραμένει άθικτος. Ορισμένες φορές τα κατάγματα αυτά είναι τέλεια ( σπασμένα δηλαδή και από τις δύο μεριές) συγκρατούνται όμως στην θέση τους από το παχύ περιοστέο που τα περιβάλλει.
Η θεραπεία τους είναι πάντα συντηρητική και η πώρωση γίνεται εύκολα και η διόρθωση της πιθανής γωνίωσης, επιτυγχάνεται αυτόματα με την πάροδο του χρόνου. Σπανιότατα άλλα θέλουν μεγάλη προσοχή είναι τα κατάγματα στην περιοχή του αγκώνα. Άμεσα πρέπει να γίνει σωστή αποκατάσταση. Σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να υπάρξει μια επιπλοκή που λέγεται ισχαιμική συρρίκνωση ή σύνδρομο του Volkmann. Στο σύνδρομο οφείλεται σε απόφραξη της βραχιόνιας αρτηρίας που οδηγεί σε ισχαιμία των μυών και ατροφία των νεύρων της καμπτήριας επιφάνειας του αντιβραχίου. Αυτό έχει αποτέλεσμα την παραμόρφωση του χεριού.
